Lufta është pjesa më e rëndë e jetës së një populli, ajo lë gjurmë të pa shlyera në kujtesën e tij, të cilat herë pas herë shpërthejnë si të tilla si plagë të pa shëruara, por kur kujtojmë qëndresëndhe shpresat e zemrave të thyera e të vrara, që qepeshin nga ndjenjat e ngurta të dhembjes krenare, dhe sot në thirrje të kujtimit të përjetshëm të trimave të lirisë, u thëmi me krenari-lavdi e përjetshme!
Duket se kjo kohë e tragjedive njerëzore edhe sot po na tërheq pas vetës pa dashur, e cila po i shalon kuajt e vet të llastuar pa frenjë, dhe për ne kjo kohë nuk është befasi as nuk është e çuditshme, edhe pse dikush nuk e besonte helmin e kurdisur dhe vuajtjet nën lëkurën tonë, që edhe sot të tillët, sikur duan të ia imponojnë njeriut edhe ajrin që e thithin…
-Po shihet sot dhe bota po e vërenë se çka po vepron Putini me ushtrinë e vet ruse, duke e pushtuar Ukrainën sovrane, mbi të cilën po bëhët luftë e tmershme mbi popullatën e pa fajshme, ku për shkak të bombardimeve nga ushtria ruse, popullata e Ukrainës, me miliona njerëz largohen nga vendbanimet e tyre, duke u vendosur në ndonjë vend të sigurtëjashtë vendit të vet.
Të njëjtën gjë kundër shqiptarëve të Kosovës, e bëri dje…ushtria dhe paramilitarët serb të Millosheviqit, me tendencë për ta robëruar dhe kolonizuar këtë vend, por liria e shqiptarëve dhe shteti demokratik i saj, ishte i gavruar në zemren ekëtij populli, dhe gjaku i dëshmoreve të saj ujiti shpresat e tyre bashkë me lirinë që agoi një ditë në këtë mes njerëzor.
Sa herë që vijnë pranverat dhe ndërrohen stinët në Kosovë, pothuaj se kortezhet e njerëzve nuk ndalen, duke bërë homazhe për dhembjen por edhepër krenarinë e më të dashurve të tyre, që e dhanë më të shtrenjtën për këtë tokë, ku shpeshherë ndizet gjaku dhe vështirë që pajtohet zemra, kur loti i nënave akoma s’terët, duke pritur eshtrat e bijave dhe bijëve të vet, të atyre lulediejve të pa vdekshëm.
Peshën e turpërisë së krimit duhet ta ndjejë një shoqëri e tërë, sepse është pasqyrim i destruktivitetit shoqëror, që për demenzion të vetëm ka dhunën dhe krimin, jetën e ndrydhur dhe të shtrydhur, dhe në kërkim të hapësirës reale të komunikimit dhe të vetë ekzistencës nuk mundet njeriu të mos gjakoj për lëvizjen dhe jetën e vet të lirë.
