Studimi përfshiu pesë pacientë epileptikë, të cilëve u ishin implantuar elektroda në tru për të identifikuar se cilat ishin opsionet më të mira të trajtimit për çrregullimin e tyre. Duke përfituar nga prania e sensorëve, studiuesit u kërkuan pesë vullnetarëve të merrnin pjesë në një test mësimi, në mënyrë që të studionin me saktësi aktivitetin elektrik të trurit të tyre gjatë natës dhe më pas të verifikonin se sa nga ky informacioni i mësuar ishin bërë pjesë e kujtimneve të tyre.
Pesë vullnetarët mësuan përmendësh pozicionin e objekteve të ndryshme brenda një simulimi të kompjuterizuar dhe një tingull u shoqërua me secilin objekt, në mënyrë që të lidhte kujtesën me një stimul dëgjimor. Gjatë natës, studiuesit më pas riprodhuan gjysmën e tingujve të mësuar në fazën e mëparshme, me një volum shumë të ulët për të zgjuar pjesëmarrësit, por mjaftueshëm për t’u kapur nga truri i tyre. Të nesërmen, atyre iu kërkua të përsërisnin testin, për të verifikuar se cili nga 30 objektet virtuale i mbanin mend .
Objektet e lidhura me tingujt e dëgjuar gjatë natës u kujtuan nga të pesë vullnetarët. Duke studiuar gjurmët e trurit të regjistruara gjatë natës, studiuesit gjetën modele të sakta të lëkundjeve të valëve të trurit, që korrespondojnë me momentet në të cilat tingujt e lidhur me kujtimet e mësuara riprodhoheshin përpara se të flinin. Rritjet në aktivitetin elektrik të trurit përfshinin hipokampusin dhe korteksin e përkohshëm medial ngjitur, dhe ishin proporcionale me përmirësimin e marrë në testin e kujtesës së zgjimit.
Sipas autorëve të studimit, të dhënat e mbledhura sugjerojnë fuqimisht se gjumi është një kohë jashtëzakonisht e rëndësishme për konsolidimin e kujtimeve dhe se kjo ndodh, veçanërisht, duke riaktivizuar ose rijetuar kujtimet e ruajtura gjatë ditës .
