Presidenti rus Vladimir Putin, që më të drejt po quhet Kasapi i Ukrainës, e nisi ” Aksionin e tij special” në këtë shtet të pavarur, pos tjerash, me arsyetimin se dëshiron ta ”çlirojë” këtë vend nga udhëheqja naziste e fashiste e Kievit. Mirëpo, i gjithë projekti i tij dhe i bashkëpunëtorëve për të sulmuar këtë shtet dhe për të kryer mizorit më trishtuese në kohën moderne, po dukën se janë të ” kopjuara” apo më mirë më thënë të inspiruara pikërisht nga nazistët dhe fashistëttë ekstremit të djathtë, që veprojnë e projektojnë harta tashmë të vdekura gjeopolitike në truallin e Europës perendimore, por që faktikisht kanë gjetur personalitete që me vendosshmëri po i ndjekin ato udhëzime. Në një shkrim të gjatë të gazetës ” Svenska Dagbladet” Magnus Ljunggren ndër të tjera shkruan:
Ish-filozofi nazist dhe fashistoid Alexander Dugin ka ëndërruar prej kohësh atë që po ndodh tani në Ukrainë.Putini ndjek udhëzimet e fashistoidit. Filozofi fashist Alexander Dugin dhe Vladimir Putin – sa të afërt janë në të vërtetë? Dugin është quajtur “truri i Putinit”, Timothy Snyder e ka emëruar atë ideologun kryesor të Putinit. Në të njëjtën kohë, Putin nuk e ka marrë kurrë emrin e Duginit në gojë. Është e lehtë të humbasësh këtu. Si duhet ta trajtojmë këtë? Duhet të kemi parasysh se Putini pothuajse kurrë nuk përmend frymëzues apo impulse ideologjike. Ai e ka përmendur disa herë mendimtarin e mërguar dhe punonjësin e Goebbels-it, Ivan Iljin, me theksim – ky është një tregues shumë i fortë. Pra, heshtja rreth Duginit nuk ka pse të thotë asgjë. Për 20 vjet, Dugin ishte nazist. Në vitet 1980, ai kishte formuar një grup të fshehtë nazist të quajtur “Black SS Order”. Kur Bashkimi Sovjetik ra, ai e pa atë si detyrën e madhe për të shpëtuar Rusinë nga poshtërimi i rënies dhe për të kontribuar në rivendosjen e asaj që ai e quajti një perandori “euro-sovjetike”. Për këtë qëllim, ai filloi botimin e revistës”Element”, në kontakt të ngushtë me ekstremistët e djathtë të Evropës Perëndimore. Në vjeshtën e vitit 1993 – duhet të kishte qenë në kohën e shtypjes së përgjakshme të rezistencës antiparlamentare të nacionalistëve rusë nga Jelcin – ai shkoi në Malaga dhe intervistoi veteranin belg SS, Léon Degrelle, 97-vjeçar. Ai e kishte njohur Hitlerin dhe ishte dekoruar prej tij. Duhet të ishte një moment i mrekullueshëm për nazistin e ri. Degrelle nuk i kurseu fjalët. Ai shpjegoi se Fyhreri, në fund të fundit, kishte respekt të madh për vëllanë e tij Stalinin. Ai ishte detyruar të thyente paktin e vitit 1939, sepse Vyacheslav Molotov i bëri kërkesa të paarsyeshme Gjermanisë. Ai kishte folur me Degrelle për Rusinë si një “komb ende i ri”. Lenini ishte pothuajse i harruar – por Stalini u përshkrua në revistën Element si një ndërtues i zgjuar i perandorive dhe Hitleri u përfshi në titrat. Intervista me Degrelle u botua me pseudonim në ”Element”. Dugin e kishte të qartë se vetë Hitleri nuk ishte i zbatueshëm në tokën ruse. Ajo duhet të jetë fshehurazi me të. Gjatë viteve liberale 1990, Dugin pikturoi me spërkatje libra mbi spekulimet gjeopolitike, veçanërisht për konfliktin “metafizik” midis një kulture të mirëfilltë kontinentale euroaziatike (me një Rusi të ringjallur si shpëtimtare) dhe një qytetërimi detar amerikan keqdashës, pa rrënjë dhe tokë. SS ishte ende modeli i theksuar: një – siç quhej – “oaz intelektuale”, “laboratori shkencor” i Heinrich Himmler. Dukej sikur Dugin, me mendimet e tij kafe-kuqe, po ëndërronte përsëri në paktin ruso-gjerman të vitit 1939. Lenini ishte pothuajse i harruar – por Stalini u përshkrua në ”Element” si një ndërtues i zgjuar i perandorive dhe Hitleri u përfshi në titrat. Me ardhjen në pushtet të Vladimir Putin në fillim të mijëvjeçarit, Dugin zgjodhi një strategji të re. Tani ai zbuti të gjitha referencat naziste në shkrimin e tij dhe ndaloi së thirruri SS. Ai ndoqi, mund të thuhet, linjën e Ivan Iljin. Pas vitit 1945, Iljin e kishte shpallur ende fashizmin, por në të njëjtën kohë theksonte se do të ishte politikisht e papërshtatshme në situatën e re të nënshkruante me të. Në mars 2014, Kremlini – në përgjigje të kryengritjes së Majdan – investoi në referendumin e manipuluar në Krime që çoi në aneksimin e paligjshëm të gadishullit. Në zgjedhje morën pjesë partitë perëndimore ekstremiste të krahut të djathtë me vëzhgues. Kështu, Putini kishte marrë përsipër rrjetin ndërkombëtar të kontakteve të rrethit Dugin – pa marrë kredinë Dugin. Shpërthimi i dy “Republikave Popullore” në Donetsk dhe Luhansk shpejt shkaktoi luftën midis Rusisë dhe Ukrainës. Nacionalistët, të cilët kontrollonin gjithnjë e më shumë mediat ruse, u përvëluan për zonat e çliruara si “Novorossiya” (Rusia e Re). Dugin, tashmë në ritëm të plotë, u sigurua që të gjithë ngjarjes t’i jepte dimensione apokaliptike. Thuhej se ishte fillimi i luftës së fuqishme çlirimtare kontinentale kundër Shteteve të Bashkuara “Atlantike”, të cilën ai e kishte përshkruar dikur në Element. Republika e Donetskut ishte “epiqendra e historisë”. Dugin konkretizoi: “Janë vëllezërit tanë ata që po krijojnë një epokë të re – rusët në juglindje. Në dritën e historisë, veprimet, vendosmëria, vullneti dhe guximi i tyre janë me vlerë të paçmueshme. Ata janë ata që tani jo vetëm po mbrojnë, por po shpëtojnë Rusinë”. Ukrainasit ishin, siç quhej më tej, bastardë që “kishin zvarritur nga vrimat në tokë” – “sulmi” i tyre i egër ndaj Rusisë në fakt legjitimoi një “gjenocid”. Në fakt, ata ishin thjesht një komb imagjinar. Edhe Ivan Iljin e kishte shprehur këtë çështje në kohën e tij. Thirrja e vazhdueshme e Dugin ishte: “I vdekur, i vdekur, i vdekur!” Ai paralajmëroi kundër përmbajtjes: “Nëse Putin nuk godet në të gjithë Ukrainën, do të pasojë kaos”. / “Një kryengritje totale e armatosur është e nevojshme në të gjithë vendin.”, përfundon artikulli i Magnis Ljunggren
