Obsesioni i Vladimir Putin me Ukrainën daton prej dekadash.
Vendimi i Vladimir Putin për të sulmuar Ukrainën u ndikua kryesisht nga besimi i tij në fantazitë historike që kanë qarkulluar prej kohësh midis imperialistëve-nacionalistë rusë. Pikëpamja e tij e shtrembëruar për historinë është përgjegjëse për krijimin e një fatkeqësie gjeopolitike dhe ekonomike për Rusinë, duke prodhuar rezultate diametralisht të kundërta me atë që kreu i Kremlinit kishte shpresuar të arrinte me pushtimin e tij.
Disa komentues e kanë quajtur me vend luftën e Rusisë në Ukrainë një “luftë obsesioni”.
Në të vërtetë, Putini duket se është vërtet i fiksuar pas Ukrainës.
Simptomat fillestare të këtij obsesioni ishin të dukshme që në mandatin e tij të parë presidencial, kur ai u tha ndihmësve se duhej bërë diçka në lidhje me Ukrainën për të shmangur mundësinë e “humbjes” së saj.
Gjendja u përkeqësua në vitin 2004, kur i ashtuquajturi Revolucioni Portokalli në Kiev pengoi përpjekjen e Moskës për të vjedhur zgjedhjet presidenciale dhe për të imponuar një regjim miqësor ndaj Rusisë në Ukrainë. Revolucioni Euromaidan i vitit 2014 thjesht e përkeqësoi fiksimin e elitës në pushtet ruse për nënshtrimin e Ukrainës.
Parë në këtë këndvështrim, veprimet e pavarura të Ukrainës kanë qenë prej kohësh armiqësore ndaj mënyrës së Kremlinit për t’i bërë gjërat. Aspiratat e Ukrainës në veçanti sfiduan ambiciet e Putinit për të rivendosur hegjemoninë gjeopolitike mbi tokat ish-sovjetike dhe për të rikthyer Rusinë si polin dominues të fuqisë në Euroazi.
Udhëheqësi i Kremlinit ka argumentuar vazhdimisht se rusët dhe ukrainasit “janë një popull”. Veçanërisht, ai pohoi tezën e “unitetit” në atë që në fakt ishte shpallja e tij e luftës kundër Ukrainës në fund të shkurtit.
Përqafimi i Putinit i nocionit arkaik të një “kombi më të madh rus”, i cili përfshin ukrainasit me rusët e mëdhenj në një entitet të vetëm etno-politik, ka për qëllim qartë të minojë një identitet të veçantë ukrainas dhe të vërë në dyshim legjitimitetin dhe vetë arsyen e ekzistencës së Ukrainës së pavarur. Shtet.
Ideja e dytë e dashur e Putinit është artificialiteti i supozuar i shtetësisë së Ukrainës. Ai ka akuzuar në mënyrë të përsëritur bolshevikët “anti-rusë” dhe personalisht Vladimir Leninin, se kanë “krijuar” qëllimisht Ukrainën, duke gdhendur territorin e saj nga tokat e “Rusisë historike”.
Sigurisht, ky është një keqinterpretim i madh i asaj që ka ndodhur në të vërtetë.
Pasojat e vendimit katastrofik të Putinit për të vepruar sipas iluzioneve të tij historike janë tashmë të dukshme. Çdo objektiv i vetëm që ai gjoja donte të arrinte në Ukrainë tani është krejtësisht i paarritshëm. Në vend që të dobësojë ndjenjën e ukrainasve, pushtimi ushtarak i Putinit i ka dhënë një shtysë të jashtëzakonshme identitetit kombëtar ukrainas.
Në vend të “ribashkimit” të ukrainasve me rusët, ekziston një luftë patriotike mbarëkombëtare e zhvilluar nga kombi ukrainas për të zmbrapsur pushtuesit dhe pushtuesit rusë.
Në vend që të ketë marrëdhënie miqësore me një fqinj miqësor, Moska tani duhet të përballet me 40 milionë ukrainas të armatosur rëndë në pragun e saj, të cilët do të urrejnë gjithçka ruse. Në vend që ta sjellë Ukrainën në orbitën e Rusisë, Putin ka përshpejtuar procesin e lëvizjes së Ukrainës drejt Bashkimit Evropian.
Gabimi i Putinit mund të përmblidhet më së miri me një aforizëm që i atribuohet kryediplomatit cinik të Napoleonit, Charles Maurice de Talleyrand:
“Është më keq se një krim, është një gabim”.
Igor Torbakov është anëtar i lartë në Universitetin Uppsala dhe në Institutin Suedez të Marrëdhënieve Ndërkombëtare në Stokholm, Suedi.
