Ne nuk mund të jetojmë pa ideale, jeta ka kuptim sepse ndjen se po i kontribuon diçka botës, mjedisit, familjes apo vendit tënd. ‘Kintetit filozofik’ ka të bëjë me fjalët me të cilat ne luftojmë. Kësaj here kuinteti përpiqet t’i japë përsëri kuptim termit ‘Ideale.Ky eksperiment çoi në mendimi i shumë njerëzve dhe që atëherë ne si banorë kemi diskutuar se ku duam të shkojmë.Kjo ishte shumë e bukur, ndonjëherë pak shtypëse, por të paktën na bëri të mendonim se si mund të projektohej rruga. Ato janë zgjidhje të vogla për probleme të mëdha. mund t’i provoni me siguri çfarë është e mundur dhe çfarë jo”.
“Pas luftës, mbizotëroi ideali për rindërtimin e vendit. Kohezioni social ishte më i madh se tani, edhe në vendet e tjera. Ideali i “kurrë më” çoi në themelimin e Kombeve të Bashkuara. Njerëzit donin ta parandalonin atë një katastrofë ndodhi përsëri. Pra, menjëherë pas luftës, ideali i rindërtimit ishte ende kryesisht materialist: më shumë prosperitet.Nga vitet 1960 ju shihni një kundër-reagim nga brezi papritmas shumë më i pasur dhe më i lirë që donte një botë që nuk ka të bëjë vetëm me materien. Larg çdo luftë, në Evropë dhe Vietnam. Ata besonin në të mirën e njeriut. Ishte një shtysë idealiste, e cila u bë gjithnjë e më shumë politike në vitet 1970.Lëvizjet u ngritën kundër energjisë bërthamore, për një mjedis më të mirë, lëvizja e grave, lëvizja e rrëmbyesve. Të gjitha të mbështetura nga histori të shkëlqyera. Trajtimi me dashuri ndaj njëri-tjetrit është shumë më pak i pranishëm në këtë. Dhuna ndonjëherë nuk shmangej për të arritur idealin”.Një kundërlëvizje u ngrit edhe në filozofi. Jean-François Lyotard shkroi në fund të viteve shtatëdhjetë se vetë historitë dhe idealet e mëdha janë të liga. Idealet gjithëpërfshirëse konsideroheshin si diçka e rrezikshme. Hans Achterhuis, i cili më parë mbrojti dhunën kundër sundimtarëve kolonialë, paralajmëroi gjithashtu kundër të menduarit utopist.Historitë e mëdha si komunizmi dhe madje edhe ‘feminizmi’ dolën nga moda. Pas rënies së Murit në vitin 1989, idealet politike u bënë të dyshimta sepse ato nuk prodhuan sisteme politike të qëndrueshme.’Pse nuk duhet të na lejohet të kemi ideale?’ Mendoj se kriza financiare e vitit 2008 është një pikë e re kthese. Që ne mund të ndihmojmë njëri-tjetrin përmes saj me ideale.
Ideja se kishim prosperitet dhe gjithçka ishte në rregull, doli të ishte e gabuar. Kriza klimatike, por edhe rritja e nacionalizmit të krahut të djathtë, apo edhe ardhja e një numri të madh refugjatësh, do të thotë që të rinjtë po përfshihen sërish politikisht. Ata pyesin veten se si mund të mos lejojmë që bota të përkeqësohet.” Këto ideale të reja ndonjëherë duken mjaft dogmatike.Kjo mbetet ambivalenca e idealeve: ato mund të sjellin edhe të mirën edhe të keqen. Sapo bëhen shumë gjithëpërfshirëse dhe nuk jeni më i gatshëm t’i diskutoni ato, ju rrezikoni. Unë vetë kam një mënyrë jetese mjaft të rreptë dhe jetoj mjaft klimatike – Miqësore, por nuk më pëlqen të flas për këtë, megjithëse nuk mund të shmang të flas për këtë tani që të gjithë po punojnë për të.Nuk dua të më dukej si një lloj shenjtori, ndaj i zgjedh fjalët me kujdes. Tundimi është i madh për ta marrë atë në anën time. Por kjo e vret diskutimin, dhe pikërisht kjo është e rrezikshme. Si filozof dhe si qenie njerëzore, nuk duhet t’ua imponoj të tjerëve stilin e jetës sime si dogmë.Po aq sa duhet të mendoni se si funksionon një ideal në praktikë. Nëse e detyroni, mund të jetë katastrofike. Njerëzit do të rebelohen dhe atëherë ju keni vetëm dhunë për të imponuar idealin, i cili është bërë ideologji”.”Kompromisi është i integruar në sistemin tonë politik. Por si parti ju duhet të shpjegoni se si formohen idealet tuaja kur bëni kompromise. Votuesi e kupton që ju nuk mund ta shtyni njëqind për qind të idealit tuaj.
Ka parti nacionaliste të krahut të djathtë që preferojnë të mbyllin kufijtë ose nuk duan më të shohin një xhami të vetme. Por për shkak se ne kemi një sistem shumëpartiak në Holandë, edhe këto parti duhet të kënaqen me kompromise. Nëse një parti si Lega do të merrte një shumicë absolute në Itali pas krizës së tyre të fundit, ata do të ishin në gjendje të shtynin idealet e tyre. Kjo do të ishte katastrofike për pakicat dhe emigrantët.Shikoni sesi partia Fidesz në Hungari mund të marrë shumë masa antidemokratike. Kjo i përshtatet idealeve të Victor Orbanit dhe nacionalistëve të tjerë të krahut të djathtë, por jo me Bashkimin Evropian. Konservatorët dhe të djathtët nacionalistë janë më të mirë në këtë moment në formulim shpresat dhe idealet, më pas u larguan, siç e paralajmëroi tashmë filozofi Susan Nieman.
Mendoj se tregimi i historive, të mëdha e të vogla, luan një rol të rëndësishëm kur bëhet fjalë për idealet. Sidomos histori të vogla që tregojnë se si gjërat shkuan mirë. Mendoni për historinë e vërtetë të Rutger Bregman për një numër djemsh që përfunduan në një ishull të shkretë dhe mbijetuan falë bashkëpunimit të tyre të mirë. Ky është një pasqyrë e historisë imagjinare në “Zoti i mizave” të William Golding, e cila përfundon me dhunë.Historia e Bregmanit është një histori e vogël tërheqëse që nuk formulon një ideal të madh. Por kjo i frymëzon njerëzit të punojnë së bashku. Kjo është një mënyrë krejtësisht e ndryshme e të menduarit për idealet.
