Marksizmi në thelb ofron një shpjegim të historisë dhe zhvillimit të shoqërive në bazë të marrëdhënieve dhe konflikteve midis grupeve shoqërore. Marksizmi i shekullit të 19-të u përqendrua tërësisht në studimin e grupit themelor, domethënë në klasën shoqërore të rrënjosur në procesin e prodhimit. Megjithatë, marksizmi i shekullit të njëzetë u detyrua të kuptojë kuptimin e atyre grupeve që nuk janë klasa, që nuk kanë rrënjë në procesin e prodhimit, por që megjithatë luajnë një rol të rëndësishëm në zhvillimin e shoqërisë sonë dhe në shoqërinë në tranzicion midis kapitalizmi dhe socializmi..Ndër këto grupe, le të themi dytësore, vendin më të rëndësishëm e zë padyshim burokracia. Marksizmi i shekullit të 20-të duhej të shqyrtonte problemin e burokracisë, sepse ky problem, i cili u shfaq në lëvizjen punëtore rreth viteve 1898-1899, bëhej gjithnjë e më i mprehtë dhe merrte një rëndësi ideologjike gjithnjë e më domethënëse. Teoricienët arritën ta trajtojnë dhe ta analizojnë këtë problem sepse ky efekt anësor ka ndodhur tashmë në ekzistencën dhe praktikën e organizatave të punëtorëve.
Kjo paraqitje hyrëse do të ndajë dy anët themelore të problemit: aspektin teorik dhe atë historik. Ne do të përpiqemi t’u përgjigjemi pyetjeve të mëposhtme:Problemi i burokracisë në lëvizjen punëtore shfaqet drejtpërdrejt si problem i aparatit të organizatave të punëtorëve: si problem i të përjashtuarve të intelektualëve të vegjël borgjezë që zënë poste drejtuese në organizatat e punëtorëve si drejtues të mesëm dhe të lartë. .Përderisa organizatat e punëtorëve janë të kufizuara në grupe shumë të vogla, sekte politike ose shoqata numerikisht shumë të dobëta për vetëmbrojtje, nuk ka aparate, nuk ka persona të përjashtuar dhe kështu problemi nuk mund të lindë. Në këtë fazë mund të pyesim veten se çfarë marrëdhëniesh janë me intelektualët e vegjël borgjezë që ofrojnë ndihmën e tyre në zhvillimin e kësaj lëvizjeje embrionale punëtore.Por nuk mund të imagjinohet ngritja e lëvizjes punëtore, lindja e organizatave masive politike ose sindikaliste pa shfaqjen e një aparati të të përjashtuarve.
Megjithatë, kushdo që përdor termat aparat dhe funksionarë flet tashmë për fenomenin e mundshëm të burokratizimit. Në këtë mënyrë shohim se një nga shkaqet kryesore të burokratizimit është i pranishëm që në fillim.Ndarja e punës në shoqërinë kapitaliste transferon punën fizike te proletariati dhe përvetësimin dhe prodhimin e kulturës te klasat e tjera shoqërore. Nëpërmjet punës së lodhshme, sfilitëse fizike dhe mendore, proletariati në tërësi nuk mund të kuptojë dhe të përpunojë rezultatet më të fundit të shkencës. As nuk mund të zhvillojë një veprimtari të vazhdueshme politike e shoqërore. Vendi i proletariatit në sistemin kapitalist rezulton në moszhvillim kulturor dhe shkencor.Zhdukja e plotë e aparatit në lëvizjen punëtore do ta dënonte atë me veprim mediokër dhe primitiv. Krahasuar me arritjet e botës kapitaliste, fitorja e saj do të shfaqej si një rënie kulturore dhe sociale. Megjithatë, socializmi, çlirimi i proletariatit, është i imagjinueshëm vetëm nëse arritjet reale të shkencave natyrore dhe shoqërore nga shkenca parasocialiste janë përfshirë plotësisht.
Zhvillimi i lëvizjes punëtore kërkon një aparat dhe funksionarë. Funksionarët përpiqen të mbushin zbrazëtinë e krijuar brenda klasës punëtore nga ekzistenca proletare me anë të një specializimi të caktuar.Me siguri mund të thuhet përafërsisht se me këtë specializim të ri vjen edhe burokracia: sapo pak njerëz përfshihen profesionalisht dhe vazhdimisht në politikë dhe sindikata, kjo sjell me vete mundësinë e zhvillimit të burokracisë dhe burokratizimit.Ky specializim ngjall fenomene fetishizimi dhe reifikimi në një nivel më të ulët. Në një shoqëri të bazuar në ndarjen e punës, në diferencimin e tepruar të detyrave, në të cilën puna dënon të njëjtat lëvizje gjatë gjithë jetës, sjellja e punëtorëve rezulton të jetë reflektimi ideologjik.
