Më shumë se Vuçiqi, tërbimi i opozitës s’ka asnjē arsye kombëtare.
Barrikadat u përdorën për luftë të brendshme politike, e pështirë për opozitën.
Sfidimi i institucioneve nga Serbia me banditët e saj ka vazhduar edhe pas lufte, derisa në veri së fundi ka pasur tensione.
Banditët nisën djegien e automjeteve të atyre që kanë bërë konvertimin e targave në RKS, sipas vendimit të Qeverisë. Qytetarët e zakonshëm serbë në veri dhe kudo në Kosovë në përgjithësi janë të gatshëm të binden në vendimin e Qeverisë për respektim të shretit ligjor, por është Beogradi zyrtar me bandat e saj në veri pengesë për qetësi dhe stabilitet.
Aktrimet e Vuçiqit para ndërkombëtarëve në rolin e viktimës s’janë asgjë tjetër veçse përpjekje e shëmtuar, Serbia është e njëjta, Vuçiqi po ashtu. Duke u nisur nga kjo gjë si dhe kryesoren, përpjekjet e Serbisë për të cenuar sovranitetin e vendit, nuk duhet të shtyhet asnjë vendi i Qeverisë për shtrimin e sovranitetit në tërë territorin e vendit.
Barrikadat e përdorura nga opozita janë të pandershme, në raport me Serbinë duhet të jemi unik. Kur u hiqen barrikadat, opozita në vend se të akuzonte Vuçiqin lëshonte akuza ndaj Kurtit për marketing, pasojë e vensimit të një gjykatësi të pandërgjegjshëm.
Janë mësuar me pushtetin e tyre kur emëronin gjykatës dhe prokurorë me telefonata, nuk mund ta kuptojnë habinë e kryeminstrit për një vend anormal të dikujt.
Albini e ka kuptuar se vetëm vendosmëria e madhe bën të mundur ndërgjegjësimin e Serbisë në raport me Kosovën, e mësuar me ledhatime nga ish-qeveritë e kaluara.
Natyrisht se nuk është lehtë të mësohet me rregulla dikush që ka një jetë të tërë me lazdrime. Si asnjë qeveri tjetër, Kurti ka ndikuar që serbët të kuptojnë se s’ka hajgare me institucionet e Kosovës, arrestimi dhe lirimi i Pantiqit shpalosi fytyrën e vërtetë të opozitës, të Vuçiqit e njohim që nga koha e Millosheviqit.
