Të zgjedhurit e popullit që marrin paga të larta nga shteti dhe nuk e kryejnë punën me nder dhe përkushtim ndaj shtetit dhe qytetarëve, më së paku mund të quhen zyrtar shtetëror, deputet apo ministra, kryetar, kryeministra apo president por duhet t’i quajmë zuzar e mercenar që ushqehen si parazit mbi kurrizin e popullit në emrin e të cilit thirren!
Dashuria dhe urrejtja e një karrieristi (je), e lidhur me pushtetin
Dallimi mes atdhetarëve dhe mercenarëve është i madh dhe dukshëm nga largësia. Përderisa atdhetarët jepin gjithçka për shtetin, mercenarët pseudo-patriotë dhe politikanët karrierist marrin gjithçka pa i dhënë asgjë shtetit.
Kufiri i dashurisë dhe urrejtjes ndaj shtetit i një karrieristi(je) është tek pushteti. Arritja e ambicieve personale për ngritje në karrierë politike e shton “dashurinë” e karrieristit ndaj shtetit, në të kundërtën, dështimi i marrjes së pushtetit nga karrieristi(ja), dashurinë e kthen në urrejtje dhe përbuzje ndaj shtetit dhe qytetarëve!
Thirrjet në filozofi politike të një karrieristi (je) janë vetëm mashtrim për elektoratin, përderisa këta të fundit janë vetëm ushqim ditor për politikanin karrierist, i cili në momentin e realizimit të ëndërrës politike e harron elektoratin dhe servilet e deridjeshëm që i(e) ndihmuan për të ardhur në pushtet!
Gjatë garës zgjedhore për pushtet, valigjet e politikanit(es) karrierist(e) mbeten në gatishmëri në rast të dështimit në zgjedhje për ta braktisur shtetin!
Dallimi mes politikanëve dhe atdhetarëve
Përderisa politika është mjeshtri dhe është art i së mundshmes, patriotizmi është ndjenjë e thellë shpirtërore, është dashuri e pastër ndaj atdheut, e cila nuk ndërlidhet dhe kushtëzohet me asgjë, por mishërohet dhe forcohet në vjimësi përgjatë jetës së njeriut.
Përderisa politikani synon të marrë gjithçka dhe çdo gjë nga shteti, atdhetari shkrihet sikur qiriu, jepë krejt çka ka dhe nuk mjaftohet me aq, e sakrifikon edhe jetën për shtetin dhe interesin e përbashkët!
Përfituesit pa meritë nga shteti janë e kundërta e atdhetarëve, janë mercenarë dhe zuzarë që jetojnë si parazitë mbi kurrizin e të tjerëve.
Të tillë në ditët e sotme ka me bollëk, por e keqja është se të tillët pa bërë asgjë dhe asnjë sakrificë për shtetin, shiten si patriot dhe shpëtimtar të shtetit, ndërsa patriotët dhe veprimtarët e vërtetë injorohen dhe anashkalohen sikur të mos kishin ekzistuar në kohët e vështira për shtetin, siq ishin ato të viteve të ’90-ta në Kosovë kur “pasuli hahej nga një kokërr” siq e thotë populli, kur jeta dhe vdekja bashkëjetonin në trupin e njeriut!
Kjo nuk është brengosëse, sa është brengosëvse heshtja e atdhetarëve dhe veprimtarëve të orëve të para karrshi matrapazëve dhe abuzuesve të Kosovës së pasluftës!
E kuptojë se nuk është e lehtë të thuhet e vërteta në ditët e sotme, por heshtja është vrastare e së ardhmes së shumë gjeneratave, për shkak se e ardhmja e një vendi nuk ndërtohet me gënjeshtra e mashtrime, me maskarada e kamuflim të së vërtetës, por me guxim dhe atdhedashuri.
Parashkrimi i historisë së imagjinuar (trilluar) për ngritje të pamerituar të figurave të caktuara në skenën politike, e ka dëmtuar imazhin e çlirimtarit dhe veteranit të vërtetë të luftës çlirimtare. Me mbisundimin e vlerave nga antivlerat, është mjegulluar e ardhmja e shtetit.
