“Që kur Baggio nuk luan më, nuk është më e diel”, thotë një këngë e famshme e italianit Cesare Cremonini. Në atë fjali, ka gjithçka që “Divin Codino” përfaqëson për italianët. Nuk ka asnjë tifoz në veçanti që ndihet më i lidhur me Baggio.
Roby i përket të gjithëve dhe karriera e tij, thellë në vetvete, e dëshmon këtë. Vicenza, Fiorentina, Juventus, Milan, Bologna, Inter, Brescia… Ka luajtur në treshen e madhe dhe ka përfunduar në futbollin “provincial” duke bërë magji deri në fund. Shumë e kujtojnë atë për penalltinë e humbur në finalen e Botërorit 1994, një gabim që shënoi karrierën e tij, por nuk mundi të anulonte gjithçka që i dha klasi i tij.
Ai luajti 643 ndeshje për klube, duke shënuar 291 gola (shumë prej tyre gurë të çmuar të vërtetë), dhe për Italine ai shënoi 27 në 56 paraqitje. Një talent i jashtëzakonshëm që lëndimet e vazhdueshme (dhe serioze) të gjurit nuk mund të ndaleshin dhe që i dha atij Topin e Artë të vitit 1993, megjithëse shumë më pak tituj sesa meritonte. Ai mezi fitoi dy skudeto, një Kupë të Italisë dhe një Kupë UEFA. Karriera e tij përfundoi në 2004 në Milan-Brescia, me San Siro që i dha atij një ovacion të madh dhe Paolo Maldini në krah të tij. Më pas ai shfaqej gjithnjë e më pak.
Ishte një moment kur dukej se rrugëtimi i tij në botën e futbollit do të vazhdonte. Në vitin 2010 u bë president i sektorit teknik të Federatës Italiane të Futbollit dhe në vitin 2012 fitoi titullin e kategorisë së parë të UEFA Pro, me të cilin mund të stërvitej edhe ekipet e Serisë A. Megjithatë aventura përfundoi keq: “Te ngroh kolltukun nuk më intereson. Programi im prej 900 faqesh, i paraqitur në nëntor 2011, mbeti një letër e vdekur. Unë i pranoj pasojat.”
Së fundmi ai në një intervistë për ‘La Repubblica’ e ka kujtuar kështu: “Mezi prisja të largohesha. Largimi që më ktheu jetën, oksigjenin. Po mbytej gjithçka. Më lëndoi shumë, dhimbje fizike”.
Që atëherë, Baggio nuk donte të dinte asgjë më shumë për futbollin. Ai pohoi prerazi: “Njerëzve u duket e çuditshme, por çfarë? Ata që janë të lumtur pa futboll janë të dështuar? Unë as nuk i shikoj ndeshjet, nuk më argëtojnë. Gjykimi i të tjerëve më bën të pakëndshëm, shoh ish-shokët e skuadrës që flasin si mësues dhe mbaj mend që nuk dinin as ta preknin topin me duar”.
Fati i tij, pra, është që “ka gjetur diçka ndryshe” që e kënaq: “Prej dru zjarri, përdor traktorin dhe natën jam aq i lodhur sa më merr gjumi”. Ish-futbollisti jeton në Altavilla Vicentina me gruan dhe tre fëmijët dhe aty kujdeset për fermën familjare.
Në moshën 54-vjeçare, Baggio ka tashmë pasione të tjera edhe në sport: “Unë preferoj basketbollin. Më pëlqeu O’Neal, isha fans i Kobe-s, adhuroja LeBron. Më pëlqen edhe futbolli i femrave, femrat kanë pasion dhe karakter”.
Në jetën e tij nuk ka më kohë për futboll. Për të u fol sërish vetëm një vit më parë, kur Netflix prezantoi ‘Il Divin Codino’, një film për karrierën e tij. Pastaj dritat u fikën përsëri. Ka edhe prioritete të tjera: “Natyra të jep çelësat për të qenë të lumtur, por mbushja e jetës varet nga vetja. Ju duhet të dini se si të përdorni duart tuaja, jo vetëm këmbët tuaja. Të punosh në terren është shumë e vështirë, por aty je ti që zgjedh ngjyrat e pikturës tënde”.
