Gratë ukrainase zbulojnë përvojën e tyre të përdhunimit dhe thonë se ushtarët rusë duhet ‘të ndëshkohen’
Ndërsa dy gra tregojnë për Sky News historitë e tyre pikëlluese, autoritetet ukrainase po kryejnë të paktën 10 hetime aktive për përdhunim që përfshijnë forcat ruse, me shumë të tjera në pritje, përcjell “Bota sot”.
Duke treguar një divan gri, në cep të një dhome të vogël në shtëpinë e fqinjit të saj, nëna ukrainase tha se aty e përdhunoi një ushtar adoleshent rus.
Ndodhi gjatë një mbrëmje terrori, mizorie dhe vrasjeje në një fshat rural jashtë Kievit.
Vika, 42 vjeç, tha se vendosi të fliste për sulmin në kamera për të inkurajuar të mbijetuarit e tjerë të përdhunimit në Ukrainë që të flisnin për atë që forcat ruse u bënë atyre.
“Dua që gratë që gjithashtu [janë përdhunuar] – e di që ka shumë prej tyre – të mos heshtin,” tha ajo për Sky News në dhomën e zymtë ku ndodhi sulmi në mars.
“Duhet të flisni. Ata [ushtarët rusë] duhet të ndëshkohen.”
Autoritetet ukrainase po kryejnë të paktën 10 hetime aktive të përdhunimit që përfshijnë forcat ruse, me shumë të tjera në pritje, duke përfshirë përdhunimet e dyshuara të fëmijëve dhe burrave.
Është një detyrë e vështirë dhe thellësisht e ndjeshme, sepse shumë nga viktimat janë shumë të traumatizuara për të folur ose nuk janë të gatshme të raportojnë një sulm, tha zëvendësministrja e Brendshme Kateryna Pavlichenko.
Në vend që thjesht të presë që njerëzit të dalin përpara, ministria e saj ka ngritur ekipe të posaçme policore për të rritur ndërgjegjësimin në komunitetet lokale se si të raportojnë krimet e luftës që përfshijnë dhunën seksuale nga ushtarët rusë – si dhe këshilla për marrjen e mbështetjes gjithëpërfshirëse.
“Pa mëdyshje, dua të them se kjo është një lloj arme në kushte lufte”, tha zonja Pavlichenko.
“Ne do të marrim masat maksimale për të siguruar që këto krime të regjistrohen dhe transferohen në institucionet ndërkombëtare dhe të konsiderohen nga një gjykatë ndërkombëtare.”
Rusia ka mohuar akuzat për përdhunim nga ushtarët e saj.
Vika duhet të jetojë me realitetin e asaj që dyshohet se i bëri asaj natën e 9 marsit një ushtar rus, i quajtur Daniel, 19 vjeç.
Një fqinje, Natasha, 44 vjeç, u përdhunua gjithashtu në të njëjtën shtëpi në të njëjtën kohë nga një ushtar i dytë, i cili fillimisht qëlloi për vdekje burrin e saj.
Ai ushtar dha emrin e tij si Oleg, 21 vjeç.
Edhe ajo pranoi të fliste për sprovën e saj.
Të dyja gratë thanë se ngjarja filloi pas errësirës, kur ato ishin në shtëpitë e tyre përkatëse pak dyer larg nga njëra-tjetra, në të njëjtën rrugë të qetë.
Forcat ruse kishin nën kontroll fshatin si pjesë e një shtytjeje të dështuar drejt Kievit.
Rreth orës 21 ose 22, tre ushtarë rusë, të cilëve u vinte era alkool, trokitën në derën e shtëpisë së Vikës duke kërkuar që ajo të shkonte me ta.
E frikësuar për jetën e saj, ajo nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të bindej.
Grupi vizitoi një shtëpi të dytë, por vendosi kundër gruas atje.
Rreth kësaj kohe, një e shtënë me armë u qëllua nga Oleg. Ai plagosi këmbën e ushtarit të tretë, i cili përshkruhej si komandant. Ai shkoi për të kërkuar ndihmë mjekësore.
Dy ushtarakët e tjerë, ende me Vikën, vazhduan në shtëpinë e Natashës.
Vika tha se burri i Natashës, Sasha, iu përgjigj trokitjes nw derw nga Olegi, i cili i drejtoi armën dhe tha se donte gruan e tij.
Sasha i tha të largohej, duke thënë se Oleg me siguri nuk do ta vriste sepse edhe ai ishte rus.
Por kur u kthe shpinwn për tw hyrw në shtëpinë e tij, ushtari i ri hapi përsëri zjarr, duke qëlluar Sashën në pjesën e pasme të qafës. Ai ra në dysheme.
Më pas ushtari e zgjoi Natashën dhe e detyroi të dilte jashtë.
Dy gratë u tërhoqën zvarrë në një shtëpi të shkretë në të njëjtën rrugë. Pronarët kishin ikur në fillim të luftës. Grupi hyri nga një dritare e hapur.
Oleg e çoi Natashën lart, ndërsa Vika u fut në një dhomë të vogël poshtë.
Pas kthimit në vendin e krimit, Vika shikoi divanin ku u pwrdhunua.
Ajo është e vendosur pas një muri të lyer me ngjyrë rozë, me një printim të bukur lulesh qershie në një cep.
Ajo rrëfeu përdhunimin në një monolog të vetëm. Fjalët e saj thuheshin qartë dhe me kujdes, zëri i saj i fortë, i thyer vetëm herë pas here nga një kollë e shkurtër.
Danieli, 19 vjeç, ishte në të njëjtën moshë me më të voglin nga dy djemtë e saj.
Vika tha se ajo u përpoq të arsyetonte me të, por ai i tha asaj që të mos e shpërqendronte dhe thjesht të “bënte punën e saj”. Ajo ishte paralajmëruar se do të vritej nëse nuk bashkëpunonte.
Vika tha se ishte përdhunuar disa herë.
“Ai nuk më trajtoi si grua apo nënë, por më vjen keq ta them këtë, si një prostitutë”, tha ajo. “Ai ishte shumë agresiv… Nuk e di, a mori Viagra? Apo ndoshta drogë. Ai ishte i çmendur. Falë Zotit që nuk më vrau dhe unë (në fund) munda të shpëtoja.”
Në të njëjtën kohë, Oleg përdhunoi Natasha-n në një dyshek në një dhomë gjumi më të madhe në katin e sipërm.
Që atëherë ajo ka ikur në Austri me djalin e saj adoleshent.
Duke folur me telefon, Natasha i tha Sky News se Oleg i kishte thënë se djali i saj do të dëmtohej nëse ajo do të rezistonte.
“Në atë moment mendoja vetëm për djalin tim që të mos e vriste”, tha ajo.
Ajo e përshkroi ndjenjën “si një kufomë e gjallë – bllokim – nuk dija çfarë të bëja”.
Ajo tha se përdhunimi zgjati rreth një orë e gjysmë. Më pas, ushtari zbriti në katin e poshtëm për të kërkuar Danielin që nuk ishte më aty. Më pas edhe ai është larguar nga vendi i ngjarjes.
Natasha tha se u zvarrit në shtëpi, e thyer, vetëm për t’u përballur me një traumë edhe më të thellë – realitetin e burrit të saj të shtrirë i vdekur në errësirë në dyshemenë e gurtë të korridorit të tyre të vogël të hyrjes.
“Si u ndjeva? U ula deri në mëngjes. Nuk mund të flija,” tha ajo, me zërin e saj të qetë, me fjali të shkurtra.
Të dyja gratë duhej të qëndronin në fshat, të tmerruara se sulmuesit do t’i gjenin dhe do t’i vrisnin. Fshati mbeti nën kontrollin e forcave ruse deri në fund të marsit.
Valentina, 65 vjeç, nëna e Natashës, e cila jetonte me vajzën e saj, tha se ushtarët do të rrotulloheshin çdo disa ditë, me trupa të reja që do të vinin brenda. Ajo tha se një njësi pasuese ishte tronditur kur kishte dëgjuar se çfarë kishin bërë Danieli dhe Oleg.
Pasi të gjitha trupat ruse u tërhoqën si pjesë e një tërheqjeje më të gjerë në veri të Ukrainës, Vika dhe Natasha ishin në gjendje t’i jepnin dëshmi policisë dhe prokurorëve për sulmet.
Ato duan që përdhunuesit e tyre të kapen dhe të ndëshkohen.
Javën e kaluar një grup prokurorësh kanë vizituar shtëpinë ku kanë ndodhur sulmet me Vikën.
Shtëpia dikur e zgjuar e familjes u plaçkit nga trupat ruse, të cilat duket se e kanë përdorur atë si një bazë të mjerë, duke shkatërruar mobilje dhe duke shkatërruar dhoma.
Shishe të zbrazëta alkooli rreshtohen në dysheme nga dera e përparme, së bashku me një grumbull bishta cigaresh në një tas të madh qelqi. Çdo dhomë është e mbushur me sendet e familjes që zotëron pronën.
Rrobat, librat, lodrat e fëmijëve, madje edhe kartat e Monopolit janë të shpërndara në një rrëmujë kaotike. Mbishkrimet e papërpunuara janë ngjitur në një mur në sallon. Duket se identifikon edhe emrin e njësisë ushtarake në fshat.
Vika ka regjistruar dëshminë e saj në kamera me grupin e akuzës në shtëpi. Është vendosur të përdoret në procedurat penale të ardhshme.
Ndërsa punojnë për të ndërtuar një rast, autoritetet kanë mbledhur gjithashtu prova të ADN-së nga prona dhe po përpiqen të identifikojnë të dyshuarit individualë.
Një nga prokurorët e përfshirë tha se disa nga krimet e luftës që Rusia akuzohet se ka kryer duket se kanë qenë akte të vetme nga ushtarë individualë, por në raste të tjera kishte një urdhër nga një komandant që lejonte kriminalitetin.
“Mund të thuhet se qëllimi ishte të ngrihej morali – që trupat të ndiheshin si fitues dhe të kishin leje për të kryer ndonjë krim pa frikë se do të mbaheshin përgjegjës,” tha Valeri Zymoglyad, nga Zyra e Prokurorit të Përgjithshëm. të Ukrainës.
Ndërsa koha krijon një distancë nga tmerri i 9 marsit, Vika dhe Nastasha mbeten thellësisht të traumatizuara.
“Është shumë e vështirë”, tha Natasha duke folur nga streha e saj në Austri.
“Jo të gjithë mund ta kalojnë këtë. Por unë kam një djalë, mezi pres dhe më vjen keq për veten.”
Vikës i është dhënë një qen i vogël që i përkiste një të afërmi të saj. Ajo tha se ai është një ngushëllim. “Unë fle keq. Nuk kam një ndjenjë të mirë brenda meje… shumë lot.”
