Le të ndalemi pak në castet e fundit të Gary dhe Mary Jane Chayncey, një cift krejtësishti përkushtuar ndaj vajzës së tyre njëmbëdhjetëvjecare Andrea, e cila ishte në karrige me rrota për shkak të një paralyze cerebrale.
Familja Chauncey po udhëtonin në një tren i cili përfundoi në lumë pasi që një anije mallrash goditi dhe shkallmoi një urë hekurudohre në një tren mocalor në Louisianë. Duke menduar fillimisht për bijën e tyre, cifti bëri të pamundurën për ta shpëtuar Andrean, teksa uji vazhdonte në tren. Ata arritnë ta nxirrnin vajzën përmes dritares dhe t’ua kalonin në dorë ekipit të hspëtimit dhe u fundosën bashkë me trenin.
Historia e Andreas, historia e prindërve, heroizmi i fundit i të cilëve është sigurimi i mbijetesës së fëmijës, është shembull i një guximi gati në kuftijtë e mitit.
Parë nga këndvështrimi i biologëve evolucionistë, ky vetë-flijim i prindrve i shërben “suksesit të riprodhimit” në përcjelljen e gjeneve te brezat e ardhshëm. Por nga këndvështrimi i një prindi që merr një vendim të dëshpëruar në një moment krize, bëhet fjalë vetëm për dashuri të pastër.
Parë nga këndvështrimi intelektual, flijimi tyre ishte i pakuptimtë. Parë nga sytë e zemrës, ishte e vetmja zgjidhje që mund të bëhej.
