Truri i një fëmije të vogël është përshtatur posaçërisht me zërin e nënës së tij. Truri i adoleshentit nuk është definitivisht.
Ky përfundim, i botuar në Journal of Neuroscience, mund të duket shumë i qartë në fillim, madje edhe qesharak. Por një studim nga neuroshkencëtari Daniel Abrams i Shkollës së Mjekësisë të Universitetit Stanford, i cili është vetë prind i dy adoleshentëve, tregon diçka shumë më të thellë, transmeton portal arbresh.info
Gjegjësisht, ndërsa fëmijët rriten dhe zgjerojnë lidhjet e tyre sociale jashtë familjes së tyre, truri i tyre duhet të përshtatet me atë botë të rritjes.
“Ashtu sikurse një foshnje që drejtohet nga nëna e tij, adoleshentët kanë këtë klasë të dytë tingujsh dhe zërash që duhet t’i përshtaten”, thotë ai.
Ai dhe kolegët e tij skanuan trurin e të rinjve të moshës 7 deri në 16 vjeç, ndërsa dëgjonin zërat e nënave të tyre ose të grave të panjohura.
Për të thjeshtuar eksperimentin vetëm me tingullin e zërit, fjalët ishin të pakuptimta: teebudieshavlt, keebudieshavlt dhe peebudieshavlt. Ndërsa fëmijët dhe adoleshentët dëgjonin, pjesë të trurit të tyre u bënë aktive.
Eksperimentet e mëparshme nga Abrams dhe kolegët e tij kanë treguar se disa pjesë të trurit të fëmijëve të moshës 7 deri në 12 vjeç – veçanërisht ato që lidhen me shpërblimin dhe shpërqendrimin – reagojnë më fort ndaj zërit të nënës sesa ndaj zërit të një gruaje të panjohur.
“Në adoleshencë ndodh e kundërta”, shton ai.
Në të njëjtat rajone të trurit tek adoleshentët, zërat e panjohur shkaktuan reagime më të forta se zërat e nënave të tyre. Duket se ky kalim ndodh mes moshës 13 dhe 14 vjeç.
Nuk është se këto zona të trurit të adoleshentit pushojnë së reaguari ndaj nënës, vetëm se zërat e panjohur bëhen më të denjë për vëmendje, shkruan Science Neës.
Dhe pikërisht kështu duhet të jetë, pohon Abrams. Eksplorimi i njerëzve dhe situatave të reja është një tipar i adoleshencës.
Zërat mund të mbajnë sinjale të fuqishme. Kur vajzat që ishin nën stres dëgjuan zërat e nënave të tyre në telefon, hormonet e stresit ranë. Mirëpo, nuk përjetonin të njejtën ndjesi kur lexonin mesazhet e nënave të tyre.
Rezultatet aktuale mbështesin idenë se truri po ndryshon për të pasqyruar nevojat e reja që vijnë me kohën dhe përvojën, thotë Leslie Selzer, një antropologe biologjike.
“Ndërsa piqemi, mbijetesa jonë varet gjithnjë e më pak nga mbështetja e nënës sonë dhe më shumë nga marrëdhëniet tona me bashkëmoshatarët tanë”, thekson Abrams.
Nuk është e qartë se sa universal është ky ndryshim nervor. Rezultatet mund të jenë të ndryshme në marrëdhënie të ndryshme nënë-fëmijë, duke përfshirë ato me stile të ndryshme prindërimi, apo edhe një histori neglizhimi ose abuzimi.
