Sytë, siç e dimë, janë pasqyra e shpirtit: ata janë dyert e brendësisë sonë, goja e të vërtetave tona. Kjo është arsyeja pse ata janë në gjendje të shprehin dhe të komunikojnë shumë më tepër se fjalët. Nuk është e lehtë të mbajmë shikimin e njëri-tjetrit për një kohë të gjatë dhe kjo ndodh sepse ne e dimë që nuk mund të gënjejmë me sy, jemi lakuriq përballë njëri-tjetrit, nuk mund të vendosim maska, të luajmë rolin tonë të preferuar, veçse duke e shmangur.
Ne mund të kemi të gjitha mjetet e komunikimit në botë, por asgjë, absolutisht asgjë, nuk e zëvendëson shikimin e qenies njerëzore. (Paulo Coelho)
Empatia dhe vështrimi
Të zhvillosh ndjeshmëri do të thotë të jesh në gjendje të lidhesh me zemrën e tjetrit. Nuk është një proces i thjeshtë për të jetuar dhe përjetuar dhe shpesh u përket vetëm njerëzve të ndjeshëm, të cilët e gjejnë veten që duhet të krijojnë barriera reale për të “mos ndjerë shumë”.
Nga ana tjetër, ata që e kanë të vështirë të vendosin veten në vendin e tjetrit, mund të përpiqen të vënë në lojë shikimin e tyre, një mjet i fuqishëm për t’u lidhur me brendësinë e të tjerëve. Në të vërtetë, shikimi intensiv në sytë e një personi edhe për disa minuta na bën të shohim pjesë të tjetrit që nuk do të mund t’i shihnim kurrë në ndonjë mënyrë tjetër.
Nëse fillojmë të pyesim veten: Si janë sytë e atyre që kam përpara? A duken të trishtuar, të gëzuar apo të mërzitshëm? Çfarë duan të më komunikojnë? A do të jem në gjendje të tregoj me sytë e mi atë që ndjej?
Të gjitha këto pyetje nuk kanë domosdoshmërisht nevojë për një përgjigje, por na çojnë në një lidhje me tjetrin që është ndryshe nga zakonisht, ku fjala nuk na shpërqendron me zhurmën e saj, ku heshtja komunikon, ku qëllimi nuk është të kesh të drejtë apo të gjykosh, por njohja e njëri-tjetrit, mirëkuptimi dhe respektimi i shkëmbimit të shenjtë që po ndodh. Të kuptuarit e vetvetes me sy është niveli më i lartë i ndjeshmërisë
Ata të dy u puthën me shikime. (Alessandro Baricco)
Vetëm të dashuruarit, nënat me fëmijët e tyre, miqësitë e vërteta janë në gjendje të komunikojnë me sy: dashuria që i lidh këta çifte i sjell natyrshëm në një nivel marrëdhënieje aq të thellë sa mund të kuptohen menjëherë, vetëm duke u parë.
Nëse në këto raste bëhet e lehtë të jesh empatik vetëm duke parë, me njerëz që janë më larg nga ndjenjat tona ose që nuk janë të sjellshëm me ne apo edhe me të panjohur është e vështirë të gjesh një pikë takimi me shikimin. Kjo ndodh për arsye të ndryshme: ne nuk duam të nxjerrim në pah veçantinë tonë me të gjithë ose nuk na pëlqen të kemi një shkëmbim kaq intim. Megjithatë, nëse kuptohen mirë këto arsye është detyra jonë që të përpiqemi të flasim jo vetëm me fjalë, por mbi të gjitha edhe me sy, të komunikojmë më mirë emocionet tona dhe të kuptojmë më mirë se përballë kujt jemi.
Jo me të gjithë do të mund të kishim një nivel kaq të lartë ndjeshmërie, por të paktën përpjekja mund të na çonte në shtigje të hapura që mendonim se ishin të mbyllura.
Ai vetëm më pa. Ai shikim më tregoi gjithçka që kishte për të thënë. (Charles Bukowski)
Si të jesh empatik vetëm me shikim
Këtu janë disa këshilla për të provuar të përjetoni këtë lloj ndjeshmërie, më delikate por në të njëjtën kohë më të thellë:
1.Gjatë një bisede përpiquni të përqendroheni në sytë e personit që keni përballë dhe ndaloni të vëzhgoni mendimet dhe emocionet që ju ngjall kjo pamje. Ndjesitë janë mesazhe që merr shpirti ynë dhe është e rëndësishme t’i mirëpresim dhe t’u kushtojmë vëmendjen e duhur.
2.Edhe ju përpiquni të komunikoni me sytë tuaj, duke lënë pak vend për të shprehur fjalën. Shpesh, nëse krijon një harmoni të thellë, zbulon se mund të komunikosh shumë mirë vetëm me sytë dhe mendimet që kemi në mendje verbalizohen si me magji nga tjetri.
3.Përpiquni të vëzhgoni dy njerëz duke folur dhe pushoni për të parë sytë e tyre dhe se si ndërveprojnë me njëri-tjetrin. Nga një vëzhgues i jashtëm mund të shihni dinamikë dhe realitete të padukshme, si dhe mund të mësoni mënyra magjepsëse dhe interesante të komunikimit në trup.
Të folurit me sy është një eksperiment jetësor që mund të na pasurojë shumë, i cili gjithashtu mund të na argëtojë dhe të na çojë në një marrëdhënie ndryshe, misterioze dhe të thellë me të tjerët. Ne fillojmë të përdorim sytë tanë, jo vetëm për të parë, por për të qëndruar për një kohë të gjatë në manifestimet e jetës.
Nuk mjafton të shikosh, është e nevojshme të shikosh me sy që duan të shohin, që besojnë në atë që shohin. (Galileo Galilei)
