Mjedisi në të cilin rriten fëmijët dhe stili i prindërimit ndikojnë tek ne në marrëdhëniet si të rritur. Ata që argumentojnë se shembulli i familjes i ofruar gjatë fëmijërisë për brezat e rinj përbën themelin mbi të cilin mbështetemi për të mësuar se si të ndërtojmë marrëdhënie emocionale nuk gabohen.
Shembujt e prindërve janë model
Hulumtimet sugjerojnë se nëse jeta martesore e prindërve është treguar e ekuilibruar në përgjithësi, fëmijët do të kenë një shans më të madh për të krijuar marrëdhënie të shëndetshme. Nga ana tjetër, do të ishte e vështirë të vërtetohej e kundërta. Por ne e dimë se në dashuri pothuajse gjithçka vlen, kështu që asgjë nuk humbet.
Të ndikohesh nga e shkuara
Nëse ka pasur një ndarje ose divorc në historinë tonë familjare, a do të komprometohet përgjithmonë perceptimi i një ndjenje të besueshme në krahasim me atë të fëmijëve të rritur në një martesë të ekuilibruar? Jo domosdoshmërisht. E ardhmja nuk është e thirrur për të riprodhuar të njëjtën dinamikë marrëdhëniesh të treguar nga prindërit në mënyrë këmbësore, por është e mundur që të njëjtat situata të na kushtëzojnë në vendosjen e standardeve sociale një herë të rritur. Përkundrazi, nëse si çift kemi frymëzuar gjithmonë një atmosferë uniteti, ideja për të mbetur vetëm do të ishte thuajse shqetësuese.
Zgjedhja e partnerit në mënyrë të kushtëzuar
Prandaj pyesim veten nëse jemi vërtet të lirë të zgjedhim partnerin pa u kushtëzuar nga modeli në çift që na ka propozuar në fëmijëri. Përgjigja është po, por për të qenë plotësisht të sigurt, së pari duhet të përcaktojmë nëse jemi të prirur të përsërisim të njëjtin model në çdo marrëdhënie. Në fakt, zgjidhja e disa pasigurive mund të japë një perspektivë më të qartë dhe mundësinë për të bërë një zgjedhje autonome dhe të pavarur. Personi me të cilin kemi një projekt të përbashkët jetësor nuk ka pse të mbushë boshllëqet tona ose të përfaqësojë një shteg nga fantazmat emocionale që na ndjekin. Pikërisht kështu riprodhohen modelet e fituara të sjelljes.
