Vladimir Putin donte më pak na NATO? Fat i keq: Ai merr më shumë prej ajo.
Në planin afatgjatë. Lufta e Ukrainës sjell një disfatë të rëndë për Rusinë. Dhe nuk ka rëndësi se si përfundon lufta e pabarabartë midis Davidit dhe Goliathit. Kjo mund të tingëllojë paradoksale. Por nuk është kështu.
Ajo që ndoshta është disfata më e madhe e Putinit nuk po ndodh në ushtri, por në fushën e betejës politike, shkruan Ulrich Reitz pwr Focus.de transmeton “Bota sot”.
Vetëm kjo rrethanë tregon se sa e kufizuar dhe dritëshkurtër është kritika nga këndi pacifist se nuk duhet të fiksohet kaq shumë te ushtria.
Perëndimi nuk e bën këtë. Ai po i jep diplomacisë një mundësi të madhe, pasojat gjeostrategjike të së cilës vështirë se mund të vlerësohen. Pranimi i Suedisë dhe Finlandës në NATO, ende jo i plotë, por pothuajse i sigurt, shënon një fitore të madhe diplomatike.
Finlanda dhe Suedia ishin ushtarakisht neutrale. Ato nuk i përkisnin asnjë komuniteti mbrojtës, as Bllokut Lindor dhe as atij Perëndimor, pra NATO-s. Edhe pse Suedia ishte një vend perëndimor gjatë gjithë viteve të neutralitetit të saj ushtarak. Kjo nuk vlen për Finlandën. Për dekada, qwllimi i shtetit të finlandezëve ishte të përmbaheshin nga bërja e diçkaje që mund të zemëronte rusët. Kjo hyri menjëherë në librat e shkollës.
Fat i keq, Putin! Suedia dhe Finlanda janë tani nën ombrellën bërthamore të NATO-s
Me fjalë të tjera: Për Finlandën, anëtarësimi në NATO është më shumë se një vendim ushtarak. Finlanda zgjedh lirinë. Fundi i “finlandizimit”, pra varësia e pashprehur nga dashamirësia e Rusisë, do të thotë se nuk duhet të mendojmë apo të flasim më me konsideratë.
Kufiri finlandez, i cili është 1300 kilometra i gjatë, është ende i kërcënuar nga Rusia. Por tani Rusia nuk po kërcënon më vetëm Finlandën. Në vend të kësaj, çdo shkelje ruse e integritetit territorial të fqinjit të saj veriperëndimor dhunon territorin e NATO-s. Tani e tutje Finlanda nuk do të mbrohet më, por do të mbrohet nga aleanca më e fuqishme e mbrojtjes në botë. Tani e tutje, në të ardhmen e afërt, Finlanda do të jetë nën ombrellën bërthamore të NATO-s.
Ashtu si Suedia. Dhe si shpesh, është ndoshta një bekim që një qeveri socialdemokrate është përgjegjëse për këtë ndryshim paradigme në kushtetutën shtetërore të vendit skandinav. Ajo që Suedia po bën tani, për ta ilustruar me një krahasim, është sigurisht po aq sa fundi i “pikës së kthesës” së pacifizmit që Olaf Scholz shpalli për Gjermaninë.
Politikisht, Deti Baltik do të bëhet një Det Perëndimor – dhe do të mbetet i tillë, pavarësisht se çfarë
Është një ndryshim i thellë. Në aspektin gjeostrategjik, kjo do të thotë shumë: Në Detin Baltik, vetëm Koenigsberg, Kaliningrad dhe Petersburg do të mbeten territore jo anëtare të NATO-s. Çdo gjë tjetër së shpejti do të jetë territor i NATO-s: Shtetet baltike, Skandinavia, Polonia, Gjermania. Politikisht, Deti Baltik bëhet një Det Perëndimor.
Kjo do të ketë pasoja të menjëhershme, veçanërisht për tre vendet baltike. Tani e tutje ata nuk janë më vetëm pas pikës më të cenueshme të NATO-s, linjës Suwalki midis Polonisë dhe Lituanisë, rreth së cilës përpunohen transfertat ruse në Koenigsberg. Shtetet baltike së shpejti do të jenë përballë territorit të NATO-s. Që do të thotë: Është shumë më e lehtë të mbrohesh, në rast sulmi rus, me distanca më të shkurtra nga deti.
Ky zgjerim verior i NATO-s do të mbetet, pavarësisht se si përfundon lufta në Ukrainë. Asnjë skenar i vetëm për një fund të betejës asimetrike midis perandorisë gjigante ruse dhe Ukrainës nuk supozon se një zgjerim drejt veriut do të kthehet mbrapsht në fund të kësaj lufte. Këtë nuk e kërkojnë as rusët që gërhasin ndryshe.
NATO kalon nga vëzhgimi i armikut në mbrojtjen përpara
Por ky nuk është ndryshimi i vetëm gjeostrategjik afatgjatë. Dy të tjerat janë gjithashtu të një rëndësie të madhe: në funksion të agresivitetit rus, i cili mbështetet ideologjikisht dhe si rrjedhim i imperializmit strukturor, NATO po kalon nga vëzhgimi i armikut në mbrojtjen përpara. Më shumë trupa janë vendosur: në shtetet baltike, në Poloni, në Sllovaki, në Rumani. Dhe mbrojtja ajrore po forcohet – në Gjermani dhe Itali.
Kufiri midis NATO-s dhe Rusisë tani është më shumë se një përcaktim territorial – është një vijë demarkacioni. Ajo jo vetëm që ndan shtetet, por sistemet në të njëjtën kohë: Aty ku fillon Rusia, mbaron liria dhe fillon sundimi autoritar.
Polonia po merr selinë e saj të përhershme ushtarake, njoftoi aleati i saj më i afërt, Shtetet e Bashkuara. Presidenti i SHBA Joe Biden po tërheq kështu pasojat ushtarake të rëndësisë në rritje të polakëve si një forcë mesatare në kufi me sferën e ndikimit rus.
Pyetja ankthioze e Madridit: Po sikur Biden të mos ndiqet nga Biden, por nga Donald Trump?
Më në fund, SHBA është kthyer në Evropë. Jo se NATO është “e vjetëruar”, siç e tha Donald Trump. Të gjithë anëtarët e saj e shohin NATO-n po aq të nevojshme sa ishte gjatë Luftës së Ftohtë. Dhe Shtetet e Bashkuara janë po aq të domosdoshme sa fuqia kryesore perëndimore sa ishte para fundit të Perdes së Hekurt. Pa SHBA-në, Evropa nuk mund të mbrohet kundër rusëve.
Evropës i mungojnë dy parakushtet thelbësore për këtë: Ajo nuk e ka ushtrinë e saj. Dhe nuk ka raketat e veta bërthamore. Nëse kjo nuk ndryshon, Evropa do të mbetet e varur nga Shtetet e Bashkuara.
Pyetja ankthioze, e cila nuk bëhet vetëm në prapaskenë në samitin e NATO-s në Madrid, është: Po sikur Biden të mos ndiqet nga Biden, por nga Donald Trump? Apo një republikan amerikan i mendësisë së tij America First? Kjo do të ishte fitorja më e madhe për pushtetarin nga Moska. Dhe makthi i Evropës.
