Njerëzit e pavarur shpesh kanë vështirësi për të gjetur një partner, për arsye të ndryshme që e bëjnë më të ndërlikuar takimin me personin e duhur.
Ndodh shpesh me ata që kanë arritur vetëdije të mirë – është rasti, për shembull, dashuria mbi 40 vjeç – dhe për këtë arsye nuk e shohin jetën në çift si një mënyrë për të mbushur boshllëqet, por si një konfirmim të mëtejshëm të një balance tashmë ekzistuese.
Ndonjëherë e merr edhe zakoni i vetmisë. Të jesh vetëm është disi e varur dhe të lejosh dikë të hyjë në jetën tënde është e barabartë me largimin nga zona e rehatisë dhe “ngatërrimin” e rutinës.
Për më tepër, njerëzit autonom dhe të pavarur janë shumë kërkues dhe priren të mos jenë të kënaqur. Kjo nuk do të thotë se njerëzit e pavarur nuk kanë nevojë të duan.
Ndodh shpesh që njerëzit e pavarur, ata që janë natyrshëm më autonomë, e kanë të vështirë të gjejnë partnerin e duhur. Ndodh për shumë shkaqe, të lidhura si me faktorët e karakterit ashtu edhe me përvojat jetësore që qëndrojnë pas tyre.
Le të zbulojmë së bashku pse njerëzit e pavarur shpesh nuk mund të gjejnë një partner dhe pse ndonjëherë, nuk duan as ta kërkojnë një të tillë.
ÇFARË DO TË THOTË TË JESH NJERI I PAVARUR?
Të jemi të përqendruar si njerëz dhe të vendosim veten në radhë të parë është thelbësore. Të ashtuquajturit njerëz të pavarur ia kanë dalë mbanë në këtë synim, pasi e konsiderojnë jetën e tyre të plotë edhe pse jo domosdoshmërisht të shoqëruar nga partneri.
Gabimi që nuk duhet bërë është ai që lidhet me kuptimin e “pavarësisë”. Nuk po flasim për pavarësi ekonomike apo edhe ftohtësi, mungesë ndjeshmërie apo dashuri për vetminë. Ata që janë të pavarur janë thjesht të vetëdijshëm për qenien e tyre dhe janë jashtëzakonisht autonom, në të gjitha aspektet, duke u nisur nga pikëpamja emocionale. Në përgjithësi, pavarësia duhet të jetë baza e çdo marrëdhënieje të shëndetshme. Varësia nga tjetri nuk është kurrë pozitive. Të jesh i pavarur dhe të jesh në gjendje të mirëpresësh dikë tjetër në jetën tënde është një qëllim real për t’u arritur.
NË PIKËPAMJEN E NJERËZVE AUTONOMË, SHPESH NUK IA VLEN TË KESH NJË MARRËDHËNIE
Ata që “të brendshëm” të psikologjisë dhe marrëdhënieve i përcaktojnë si njerëz të pavarur, në shumicën e rasteve kanë një pikëpamje shumë racionale për dashurinë. Ka disa shkaqe që e përcaktojnë atë. Për shembull, dikush që ka qenë beqar për një kohë të gjatë, sigurisht që ka zhvilluar një pavarësi të fortë emocionale dhe është mësuar të jetë vetëm. Vetmia na bën disi të sigurt. Krijohet një rutinë në të cilën secili prej nesh ka kontroll mbi veprimet dhe zakonet tona, një rreth që mund të ndërpritet nga ndërhyrja e një partneri të mundshëm.
Të biesh në dashuri dhe të fillosh një lidhje është një rrezik dhe ideja se mund të rezultojë më e keqe se e mirë është e rrënjosur thellë te njerëzit e pavarur. Për ta, edhe për shkak të mungesës së besimit te të tjerët, të pasurit e një partneri mund të kthehet edhe në pengesë. Në thelb, ata që janë vërtet të pavarur dhe ndihen mirë me veten duan një partner të mundshëm për të pasuruar një ekuilibër që tashmë është i përsosur në vetvete.
Ai nuk e sheh dashurinë si një mënyrë për të mbushur boshllëqet. Personi i pavarur tashmë ka gjithçka: gjetja e një partneri është thjesht diçka më shumë, që duhet pasuruar dhe kurrë nuk duhet larguar.
