Jetojmë në kohë të zhvlerësimit të së vërtetës – politika pa fakte dhe të vërteta alternative mbizotërojnë në debatin publik dhe politik. Ka shumë arsye pse ne kemi hyrë në këtë epokë pas të vërtetës. Por një problem më i thellë është lënë pas dore: problemi nuk është aq shumë e pavërteta e pretendimeve, por pavërtetësia e tyre. Është e rëndësishme të zhvillohet një anatomia e gënjeshtrës në mënyrë që të mund të kuptojmë se gënjeshtra nuk është vetëm një çështje e përhapjes së informacionit të rremë, por është një çështje e qëllimshme: përhapja e qëllimshme e informacionit me qëllim mashtrimi dhe manipulimi. Ne nuk mund ta kuptojmë gjendjen tonë aktuale pa një kuptim më të mirë të vërtetësisë. Pse nuk është e vërteta, por vërtetësia e kundërta e gënjeshtrës? Çfarë e bën gënjeshtrën një problem social dhe moral? Pse gënjeshtra e politikanëve cenon lirinë dhe mirëqenien e shoqërisë? Alicja Gescinska nis një rivlerësim të vërtetësisë, për të cilën shoqëria dhe politika jonë kanë nevojë urgjente.Përballë një regjimi të korruptuar moralisht, të qenit i sinqertë shpesh është moralisht i dënueshëm. Dhe në mënyrë që të qëndroni të sinqertë me veten tuaj, ndonjëherë është e nevojshme të mbani një qëndrim të pavërtetë ndaj të tjerëve. Një kriter i rëndësishëm për matjen e cilësisë së një shoqërie ose një regjimi është shkalla në të cilën sinqeriteti dhe autenticiteti – vërtetësia e brendshme dhe e jashtme – harmonizohen ose bien ndesh me njëra-tjetrën. Në një shoqëri të keqe dhe nën një regjim të keq, njeriu duhet të vendosë një maskë gënjeshtare nëse dëshiron të jetë i sinqertë me veten.
Kishte gjëra që duhej të thuheshin në klasë dhe të paraqiteshin si të vërteta, edhe pse dihej mirë se ishin të pavërteta. Dhe kishte të vërteta të rezervuara për sferën e brendshme. Ajo që i thanë prindërit e Zanussit – dhe ishte shumë e zakonshme në atë kohë – ishte kjo: nëse mëson diçka rreth biologjisë ose fizikës në shkollë, mund t’u besosh mësuesve të tu. Nëse mësoni diçka për historinë, ekonominë apo politikën – ejani dhe na pyesni se si funksionon në të vërtetë. Krijoi skena absurde me fëmijët në shkollë që deklaronin mesazhe për historinë dhe komunizmin që i kishin mësuar në shtëpi si të pakuptimta. Por ata duhej të futeshin në lojë ose do të pasonin penalltitë. Pjesëmarrja në gënjeshtër ishte, me fjalë të tjera, e nevojshme për ruajtjen e cilësisë së jetës, dhe ndonjëherë për ruajtjen e vetë jetës. Mund të imagjinohen shumë situata në të cilat të thuash një gënjeshtër nuk meriton qortim moral. Oscar Wilde madje besonte – dhe për një herë nuk ishte ironizimi i tij – se humbja e gënjeshtrës nënkupton një rënie cilësore të nivelit të qytetërimit të një kulture dhe shoqërie. Në esenë e tij Prishja e gënjeshtrës, ai argumenton se gënjeshtra është vendimtare për krijimin e artit të madh dhe një pjesë thelbësore e qytetërimit të qytetëruar.
Megjithatë, parimi i besimeve dhe teorive të ndryshme etike është se gënjeshtra është e keqe në karakter dhe gënjeshtra është e keqe në karakter. Dhe kjo ka shumë, nëse jo të gjitha, të bëjë me pasojat e gënjeshtrës për lirinë e njeriut. Nëse duam të kuptojmë problemin moral të gënjeshtrës dhe të kuptojmë plotësisht rëndësinë morale dhe shoqërore të së vërtetës, është me rëndësi të madhe të shqyrtojmë marrëdhënien midis gënjeshtrës dhe shtypjes, midis së vërtetës dhe lirisë. Për këtë qëllim është i nevojshëm jo vetëm një kuptim më i mirë i gënjeshtrës, por edhe një kuptim i mirë i lirisë.Gjatë shekujve, filozofët kanë zhvilluar pikëpamje të shumta, shpesh kontradiktore, për lirinë. Për besimtarin, liria e vërtetë shpesh qëndron në një jetë të perëndishme. Për ateistin, e kundërta është e vërtetë. Besimtari e gjen lirinë në fe. Por për një ateist si Ludwig Feuerbach, ne duhet të jemi të lirë nga feja në mënyrë që të jemi të lirë si qenie njerëzore. Për komunistët, kapitalizmi është një regjim shtypës. Kushdo që ka jetuar në komunizëm e di se çfarë është në të vërtetë një regjim shtypës. Si ta kuptojmë lirinë, kur i jepen kaq shumë kuptime të ndryshme. Parapublikim, për gënjeshtrat dhe të vërtetën.
