Sa më tepër që kalon koha dhe gjendja në vendlindje (në të gjitha trojet shqiptare) po përkeqësohet, më shumë shqiptarë po luftojnë me mendime që u harxhojnë energji, dhe temat në kokën dhe zemrën e tyre mund të jenë shumë të ndryshme. Pavarësisht nga tema, shqiptari është i rraskapitur nga forcat e vlefshme për të cilat ai ka nevojë nëse kërkon ditë të mira ku është i pranishëm në jetën e tij dhe ndjen që është gjallë. Dhe kush nuk e kërkon atë?
Këshilla ime është të merrni seriozisht humbjen e energjisë duke mbështetur sundimtarët e këqij, dhe të përdorni terapinë e bisedave “sepse e meritoni”, ashtu siç i meritoni politikë-bërësit e juaj dashakeq që i keni votuar nga budallallëku ose sepse ju kanë paguar. Shpirt i shitur. Shqiptarët votojnë bazuar në prioritetet e tyre egoiste dhe personale. Ju jeni shfrytëzuar dhe do të vazhdoni të shfrytëzoheni! Kthejeni, a i meritojnë politikanët votuesit e tyre?
Dialogu me njohuri, i mençur dhe emocionues për gjërat thelbësore të jetës duke ndarë shapin nga sheqeri, është një mundësi për të jetuar jetën e përditshme me më pak humbje energjie! Dhe me shpresë të vërtetë.
Është e lehtë të shpenzosh para për gjërat që duken gjithmonë të nevojshme; orendi shtëpie & makina, pushime verore, veshje për tu dukur mirë etj. Të gjitha gjërat thelbësore për të ruajtur vlerat, por ndaloni me kaq apo fokusoheni vetëm në atë që mund të shihet nga jashtë? Është e lehtë të anashkalosh “brenda këmishës”. Të “harrosh” se regjimi i korruptuar kriminal antikombëtar që shkatërron gjithçka edhe për brezin e ardhshëm duhet përmbysur sa më shpejtë të jetë e mundur?! Ndoshta këtu është me të vërtetë më e rëndësishmja, që ju të keni mundësinë të shkëlqeni dhe t’ju jepet një jetë e gjallë.
Indiferenca është më e rënda nga sëmundjet e shpirtit. Çdo indiferencë e vetme është fajtore për atë që po ndodh. Ju mund të projektoni dhe krijoni, dhe të ndërtoni vendin më të mahnitshëm në botë. Por nevojiten njerëzit për të realizuar ëndrrën. Ku janë njerëzit? Kanë ikur jashtë vendit.
Fatkeqësisht, kjo “demokraci” shqiptare po të kujton gjithnjë e më shumë një diktaturë të xhaxhit. Në sipërfaqe një demokraci. Pra, çfarë është ajo në të vërtetë?
Në këtë “demokraci” të shtetit amë që sundohet nga mercenari i serbëve dhe grekëve, zgjedhjet universale dhe të lira gjoja se mbizotërojnë, liria e opinionit mbizotëron formalisht, por politika dhe mediat masive mbizotërohen nga një elitë pushteti antidemokratik-postkomunist, thënë më mirë, regjim i korruptuar i lidhur me krimin e organizuar, që është i gatshëm të lejojë vetëm shfaqjen e disa shprehjeve të opinionit. Pasoja është se qytetarët jetojnë në një iluzion se atyre u përcillet një përfaqësim i gjithanshëm dhe objektiv i realitetit.
Mbyllja e opinioneve fshihet mirë dhe debati i lirë (fjala e lirë) është mbytur. Duhet shtuar gjithashtu se është pjesë e përkufizimit të një “demokracie” që shumica e njerëzve në një shoqëri të tillë nuk e perceptojnë vetë se jetojnë në një demokraci.
Është delja që i përshtatet qeses me tërshërë.
Media (e korruptuar) mbështet regjimin për të marrë sa më shumë subvencione (përfitime-lek). Është kaq çmendurisht banale. Nuk është domosdoshmërish rasti që shtypi prodhon lajme të rreme, por përzgjedhja e temave dhe këndvështrimi i problematikave është i tillë që me kalimin e kohës përfiton regjimi, pra edhe vetë shtypi i regjimit. Mund të duket se shumë njerëz të “opozitës” nuk janë në gjendje apo nuk duan ta kuptojnë këtë, për fat të keq. Prandaj nuk bashkohen. Janë duke e mbytur njëri-tjetrin.
Në çdo popullsi inteligjenca është e shpërndarë me 80% kundrejt 20%. Kjo shpjegon pse demokracia nuk mund të funksionojë kurrë në mënyrë optimale. Unë do të argumentoja se “propaganda” e përmendur mund të quhet edhe shpëlarje truri! Mediat tona “kombëtare” thonë se po e rrethojnë demokracinë, por fatkeqësisht po bëjnë krejt të kundërtën! Me dallaveret e tyre, ata refuzojnë opinione të tjera (nuk i botojnë letrat e mirëfillta që ua prishin pazarin) përveç “të vërtetave” të tyre! Kjo është shumë e dëmshme për lirinë e shprehjes dhe demokracinë! Tradhti ndaj Vendit dhe Kombit.
E vërteta është se ne nuk kemi një parti të vetme konservatore kombëtare me përfaqësim në Parlament.
Politikani: “Një person me veshin në tokë dhe me dorën në xhepin e taksapaguesve”, është një citat me origjinë të panjohur. Rrallëherë është e përshtatshme si këto ditë.
Një nga përfaqësuesit tanë më kryesorë dhe shumë të paguar, të zgjedhur, më ka treguar se lakmia për përfitimin e tij është më e madhe se besnikëria ndaj atyre që ai është caktuar t’u shërbejë.
Askujt nuk i shërbehet me politikanë pa të meta, dhe të gjithë mund të bëjnë gabime. Por ka një ndryshim midis një gabimi dhe mashtrimit të qëllimshëm. Paradoksi është sigurisht që ndërsa njerëzit e thjeshtë përfundojnë në burg për ndonjë vogëlsirë të vjedhur, kryeministri maniak, (sivëllai i serbëve dhe grekëve) mban dorën mbi arkën shtetërore dhe gjithë pasuritë e vendit. “Karakteri im i keq më ka bekuar me shumë përfitime”, – krenohet ai.
Armiqtë më të rrezikshëm të së vërtetës dhe lirisë mes nesh janë mbështetësit e mercenarëve.
Një thënie e njohur është “ne marrim politikanët që meritojmë”.
Një nga parimet më të rëndësishme të një demokracie është zëri i popullit, i cili manifestohet përmes zgjedhjeve të lira. Në teorinë politike, Revolucioni Francez i 1789 shënoi ndryshimin me fuqinë e mbretit duke u fragmentuar dhe deleguar tek njerëzit. Në demokracinë e pastër ose të drejtpërdrejtë, populli duhet të qeverisë vetë shoqërinë përmes referendumeve.
Demokracia e mirë është një demokraci “konfliktesh”, një shoqëri me aftësinë dhe vullnetin për të lënë dallimet dhe zërat e rinj të dëgjohen dhe thyhen kundër njëri-tjetrit.
Ka një arsye pse njerëzit që shërbejnë në qeverinë tonë (amerikane) i betohen Kushtetutës. Siç e pranuan Etërit tanë Themelues, demokracia është e brishtë. Njerëzit në pozita të besimit publik janë të detyruar ta mbrojnë atë, të ecin përpara kur kërkohet veprim. Në vendin tonë, ne nuk i bëjmë betim një individi apo një partie politike.
“Demokracia është një sistem që garanton se nuk jemi të qeverisur më mirë sesa meritojmë.” – George Bernard Shaw
