Kriza e koronës tregon një rritje enorme të ndikimit të shtetit, si në aspektin (qoftë të justifikuar apo jo) të shkurtimeve të lirive tona dhe përmes mbështetjes për qytetarët dhe kompanitë dhe bashkë me të një rritje të peshës së qeverisë në ekonominë tonë. Këtë fenomen e kemi parë edhe gjatë dy luftërave botërore. Ky zgjerim shtetëror më vonë doli të ishte i vazhdueshëm. Pikërisht kjo ishte tema kryesore e rrugës drejt robërisë, libri që Friedrich Hayek (1899-1992; austriak, që jeton në Angli që nga viti 1931) botoi në 1944. Ai paralajmëroi për ndikimin shkatërrues dhe minues të lirisë së planifikimit, i cili mund të ishte i nevojshëm gjatë luftës, por duhej të hiqej gradualisht në kohë paqeje. Hayek kishte bërë emër si ekonomist. Ai e quajti Rrugën drejt robërisë një “pamflet politik”. Pas kësaj, ai do ta kthente vëmendjen te filozofia politike.Vlerat më të larta ishin në rrezik, mbi të gjitha ‘liria për të formuar jetën tonë sipas ideve tona’.
Kjo ide liberale, të cilën Anglia e kishte sjellë aq shumë (më shumë se një herë e përmendur në mënyrë eksplicite) në vende të vogla si Holanda dhe Zvicra, ishte nën presion për shkak të popullaritetit të ideve socialiste. Një socializëm i tillë u shfaq si në nacional-socializëm ashtu edhe në komunizëm, por edhe në variante më të moderuara që, me gjithë qëllimet e mira, e futën shoqërinë në rrugën e skllavërisë.
Nën maskën e sigurisë ose barazisë më të madhe, të ‘të mirës publike’ ose ‘interesit publik’, planifikuesit supozojnë të dinë se cilat vlera duhet t’i bashkangjiten më shumë. Kështu ata i ngrenë vlerat e tyre në vlera të përgjithshme. Kështu, e drejta për të zgjedhur vetë u hiqet qytetarëve individualë; janë pushtetarët ata që tani e tutje përcaktojnë se çfarë është ‘e mirë’. Ndërsa, argumentoi Hayek, vetëm qytetari individual mund të përcaktojë se çfarë është më e mira për jetën e tij ose të saj.Liberalizmi, e bëri të qartë Hayek, nuk mbron laissez-faire. Ligji është me të vërtetë i rëndësishëm, madje thelbësor. Por ligjvënësi duhet të kufizohet vetëm në përcaktimin dhe zbatimin e rregullave të lojës dhe të përmbahet nga drejtimi drejt një qëllimi specifik. Shteti duhet të sigurojë tabelat, por nuk duhet t’u diktojë qytetarëve se cilën rrugë të ndjekin. Rastësisht, shteti mund të marrë me të vërtetë disa dispozita sociale, si dhe, për shembull, të marrë masa higjienike ose të ndalojë substancat toksike, me kusht që kjo të lërë të paprekur lirinë themelore individuale.
Hayek mbrojti ekonominë e tregut të lirë. Kritikët argumentuan se parimi i konkurrencës është “i verbër”. Hayek u përgjigj se ky është pikërisht një virtyt i tregut të lirë. Ordinatorët zëvendësojnë vendimet e politikanëve dhe zyrtarëve. Pastaj një person i rastësishëm vendos për fatin tonë në vend që ne ta bëjmë vetë. Ajo gjithashtu çon në abuzim të pushtetit, paragjykim dhe korrupsion. Socialistët e moderuar argumentojnë se rendi ekonomik mund të shkojë paralelisht me lirinë politike. Hayek kundërshtoi se kjo ndarje nuk mund të bëhet. Shumica dërrmuese e njerëzve nuk i vendosin vetes synime ‘ekonomike’. Por faktorët ekonomikë i bëjnë të mundur qëllimet e tyre.’Rendi spontan’ është kryefjala e Hayek-ut, me fjalë të tjera: vendimmarrja e decentralizuar. Jo vetëm sepse kjo funksionon më mirë, por më e rëndësishmja: sepse është moralisht superiore. Për një liberal të vërtetë, pushteti është një “e keqe e harkut”. Për aq sa ekziston pushteti, ai duhet të ndahet dhe të përhapet sa më shumë që të jetë e mundur. Në luftë dhe fatkeqësi të tjera të jashtëzakonshme, një shteti mund t’i jepet përkohësisht më shumë pushtet. Por duhet pasur kujdes: ajo që prezantohet si “e përkohshme” tenton të bëhet e përhershme.
Hayek e dënoi nacionalizmin për aq sa ai shoqërohet me ndjenja epërsie, por ai mbrojti çdo gjë, veç një fundi të shtetit-komb. Pas luftës, një rend mbikombëtar mund të ishte i dobishëm në parandalimin e një përplasjeje midis shteteve – duhej të ushtronte “fuqi negative” për këtë qëllim – por sapo një ndërtim i tillë i ri të bëhej vetë politik, vetëm sa do të rriste mundësinë e përplasjeve dhe ajo kërcënuar të bëhet ‘fuqia më tiranike dhe e papërgjegjshme’. “Organizata në shkallë ndërkombëtare, më shumë se në shkallë kombëtare, nuk mund të mos jetë thjesht një politikë e pushtetit.” Ky pushtet do të maskohet si “ndërkombëtar”, por, paralajmëroi Hayek, mbani mend se ky është “një nënshtrim shumë më i plotë për të gjithë më të vegjëlit. ndaj një fuqie të huaj kundër së cilës nuk do të ishte e mundur asnjë rezistencë e vërtetë”.
Rruga drejt robërisë u bë menjëherë një libër jashtëzakonisht popullor. Revista Readers Digest përfshiu edhe një version të shkurtuar. U lëshua gjithashtu një version i shkurtër vizatimor. Por do të kalonin rreth tridhjetë vjet para se të fillonte të ndikonte në politikë falë Margaret Thatcher dhe të tjerëve.
