Pesë javë pas pushtimit brutal të Ukrainës nga Rusia, imagjinoni për një moment se si është të jetosh atje tani.
Bomba, gjakderdhje, trauma. Asnjë shkollë për fëmijët tuaj, asnjë kujdes shëndetësor për prindërit tuaj, asnjë çati të sigurt mbi kokën tuaj në shumë pjesë të vendit.
Do të përpiqeshit të iknit? Dhjetë milionë ukrainas e kanë bërë këtë, sipas Kombeve të Bashkuara, shkruan BBC transmeton “Bota sot”.
Shumica kërkojnë strehim në zona të tjera të Ukrainës, që besohet se janë më të sigurta. Por më shumë se tre milionë e gjysmë njerëz kanë ikur përtej kufirit.
Ata janë kryesisht gra dhe fëmijë, pasi burrat nën moshën 60 vjeç janë të detyruar nga qeveria ukrainase të qëndrojnë të vendosur dhe të luftojnë.
Të zhvendosur dhe të çorientuar, shpesh pa idenë se ku të shkojnë më pas, refugjatët detyrohen t’u besojnë të huajve.
Kaosi i luftës është tani pas tyre, por e vërteta është se ata nuk janë plotësisht të sigurt as jashtë Ukrainës.
“Për grabitqarët dhe trafikantët e qenieve njerëzore, lufta në Ukrainë nuk është një tragjedi,” paralajmëroi Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së António Guterres në Twitter. “Është një mundësi – që gratë dhe fëmijët janë objektivat.”
Rrjetet e trafikut janë tejet aktive në Ukrainë dhe vendet fqinje në kohë paqeje. Mjegulla e luftës është mbulesë e përsosur për të rritur biznesin.
Karolina Wierzbińska, një koordinatore në Homo Faber, një organizatë e të drejtave të njeriut me qendër në Lublin, tha që fëmijët ishin një shqetësim i madh.
Shumë të rinj po udhëtonin jashtë Ukrainës të pashoqëruar, tha ajo. Proceset e rrepta të regjistrimit në Poloni dhe rajone të tjera kufitare – veçanërisht në fillim të luftës – nënkuptonin zhdukjen e fëmijëve, apo vendndodhje e tyre aktuale që është e panjohur.
Unë dhe kolegët e mi u nisëm drejt kufirit polako-ukrainas për të parë vetë gjendjen, thotë autorja e shkrimit.
Në një stacion treni, i njohur për ardhjen e refugjatëve, gjetëm një koshere me aktivitete. Rreth e qark ishin gra me pamje të trullosur dhe fëmijë që qanin.
Shumë prej tyre ngushëlloheshin me ushqim të nxehtë nga tenxheret me avull me përmasa industriale në avull nga një ushtri vullnetarësh.
Deri më tani, aq mirë i organizuar, apo jo? Jo mjaft.
Ne takuam Margherita Husmanov, një refugjate ukrainase nga Kievi në fillim të të 20-tave. Ajo mbërriti në kufi dy javë më parë, por vendosi të qëndrojë, për të ndihmuar në ndalimin e refugjatëve të tjerë, në mënyrë që ata të mos bien në duar të gabuara.
E pyeta nëse ndihej e pambrojtur. “Po,” më tha ajo. “Kjo është veçanërisht arsyeja pse shqetësohem për sigurinë e tyre.
“Gratë dhe fëmijët vijnë këtu nga një luftë e tmerrshme. Ata nuk flasin polonisht apo anglisht. Ata nuk e dinë se çfarë po ndodh dhe besojnë atë që dikush u thotë.
“Kushdo mund të paraqitet në këtë stacion. Ditën e parë që dola vullnetare, pamë tre burra nga Italia. Ata kërkonin gra të bukura për t’i shitur në tregtinë e seksit.
“Thirra policinë dhe doli se kisha të drejtë. Nuk ishte paranojë. Është e tmerrshme.“
Margherita thotë se zyrtarët lokalë janë pak më të organizuar tani. Policia patrullon rregullisht stacionin. Njerëzit (kryesisht burra, na thuhet) me tabela kartoni drejt destinacioneve joshëse, aq të pranishëm në dy javët e para të ardhjes së refugjatëve, janë zhdukur kryesisht.
Por siç zbulojmë nga një sërë burimesh, individë të tjerë me qëllime të këqija tani po paraqiten si vullnetarë.
Elena Moskvitina foli në Facebook për të rritur ndërgjegjësimin. Ajo tani është e sigurt në Danimarkë, kështu që ne biseduam gjatë përmes Skype. Përvoja e saj është rrëqethëse.
Ajo dhe fëmijët e saj kaluan në Rumaninë fqinje nga Ukraina e shkatërruar nga lufta. Ata po kërkonin një ashensor larg kufirit.
Ata që ajo i përshkroi si vullnetarë të rremë në një qendër refugjatësh e pyetën se ku po qëndronte.
Ata erdhën më vonë gjatë ditës dhe në mënyrë agresive i thanë asaj se Zvicra ishte vendi më i mirë për të shkuar dhe se do ta çonin atje, me një furgon plot me gra të tjera.
Elena më tha se burrat e shikonin atë dhe vajzën e saj “me përbuzje”. Vajza e saj ishte e shtangur.
Ata i kërkuan që t’u tregonte djalin e saj, i cili ishte në një dhomë tjetër. E shikuan lart e poshtë, tha ajo. Më pas ata insistuan që ajo të mos udhëtonte me askënd tjetër përveç tyre dhe u zemëruan kur ajo kërkoi të shihte kartat e tyre të identitetit.
Për t’i larguar burrat nga familja e saj, Elena premtoi se do t’i takonte kur gratë e tjera të ishin në furgonin e tyre. Por sapo u larguan, më tha, i kapi fëmijët dhe iku.
Elzbieta Jarmulska, një sipërmarrëse e fortë polake, është themeluesja e Iniciativës Women Take The Wheel. Qëllimi i saj, thotë ajo, është t’u sigurojë refugjatëve ukrainas një “flluskë sigurie”.
“Ato gra kanë kaluar kaq shumë tashmë, duke ecur apo me makinë nëpër një zonë lufte dhe më pas janë të ekspozuara ndaj frikës dhe shfrytëzimit këtu? Nuk kam fjalë” thotë ajo.
Deri më tani, ajo ka rekrutuar më shumë se 650 “gratë të mrekullueshme” polake, siç i përshkruan ajo, duke lëvizur mbrapa dhe përpara sa më shpesh që të munden në kufirin polako-ukrainas, në mënyrë që t’u ofrojë refugjatëve kalim të sigurt.
Unë e shoqëroj Elzbietën, e njohur më mirë si Ela, në një qendër refugjatësh ku ajo tregon për zyrtarët kartën e saj të identitetit dhe vërtetimin e vendbanimit, përpara se të pyesë nëse dikush dëshiron një makinë për në Varshavë.
Makina e saj ishte plot. Pasagjerët: refugjatja Nadia dhe tre fëmijët e saj.
Ela e vendosi familjen në makinën e saj të mbushur me kujdes, duke u ofruar fëmijëve të vegjël ujë, çokollatë dhe barna nëse kishin nevojë për to.
Ndërkohë Nadia më tregoi për udhëtimin e saj të rrezikshëm jashtë Ukrainës nga Kharkiv. Tani në Poloni, ishte aq e lehtësuar, pasi kishte një shofer femër.
Ajo kishte dëgjuar për rreziqet e trafikimit dhe shfrytëzimit në radion ukrainase. Por ajo erdhi gjithsesi.
Shtëpia e saj po bombardohej, tha ajo. Rreziqet e luftës ishin të menjëhershme.
Ela ka në zemër interesat më të mira të refugjatëve. Por largimi i sigurt nga kufiri nuk do të thotë se rreziku ka kaluar për ta.
Shumica me të cilët folëm shpresonin të ktheheshin në shtëpi sapo të përfundonte dhuna. Por gjatë ditëve, javëve, madje edhe muajve në vijim, ata kanë nevojë për një vend për të fjetur, për të ngrënë, për t’i dërguar fëmijët e tyre në shkollë, si dhe një punë për të mbajtur veten siç duhet.
Këto nevoja i kanë refugjatët të pambrojtur.
Udhëheqësit e BE-së kanë miratuar njëzëri një masë për të hapur tregun e punës, shkollat dhe aksesin në kujdesin shëndetësor për ukrainasit, por siç theksojnë grupet e të drejtave të njeriut, refugjatët kanë nevojë për ndihmë për t’u regjistruar dhe për t’u informuar për të drejtat e tyre.
Një nga vullnetarët që takova në kufirin polako-ukrainas më tha se kur je në gjendje të lirë dhe jashtë, pa miq dhe në nevojë për para, mund të përfundoni shumë lehtë duke bërë gjëra që nuk do t’i kishit imagjinuar kurrë.
Kjo grua ishte joshur në prostitucion kur ishte më e re. Dhe kjo, thotë ajo, është një pjesë e madhe e arsyes që ajo po ndihmon refugjatët ukrainas tani.
“Dua t’i mbroj ata. Për t’i paralajmëruar,” më tha ajo. Ajo më kërkoi të mos e zbuloja emrin e saj. Që atëherë ajo e ka kthyer jetën e saj dhe nuk dëshiron që fëmijët e saj të dinë për të kaluarën e saj.
Pesë javë pas sulmit të Rusisë në Ukrainë, proceset në të gjithë Evropën për të kontrolluar ata që pretendojnë se ndihmojnë ukrainasit janë ende larg të qenit të pagabueshëm.
Krimi i organizuar (përfshirë trafikimin e seksit dhe organeve dhe shpesh, punën e skllevërve) nuk është i vetmi kërcënim. Refugjatët shfrytëzohen edhe nga individë.
Njerëzit në Poloni, Gjermani, MB dhe gjetkë kanë hapur shtëpitë e tyre për refugjatët, shumica me qëllimet më të mira. Por mjerisht jo të gjithë.
Ne gjetëm një postim në rrjetet sociale nga një grua ukrainase e cila iku në Dyseldorf të Gjermanisë. Burri që i ofroi një dhomë, i konfiskoi letrat e identitetit dhe i kërkoi asaj të pastronte shtëpinë e tij falas. Më pas ai filloi të bënte edhe përparime seksuale. Ajo refuzoi – dhe ai e nxori atë në rrugë.
Irena Dawid-Tomczykkids, shefe ekzekutive e degës së Varshavës të OJQ-së kundër trafikimit La Strada, më tha se historia ishte shumë e njohur. Një gjë e tillë ndodh, luftë ose jo luftë, më tha ajo. Por një ortek grash dhe fëmijësh të prekur nga konflikti në Ukraina do të thotë që rastet e shfrytëzimit dhe abuzimit përshkallëzohen.
Ajo përmend refugjatët adoleshentë si një shqetësim të veçantë. “Ne të gjithë i njohim adoleshentët, apo jo? Ata janë të pasigurt. Ata duan pranim dhe njohje,” thotë ajo.
“Dhe nëse ata janë refugjatë që janë larg shtëpisë dhe miqve, ata janë edhe më të lehtë për t’u shfrytëzuar.
“Vajzave mund ta pëlqejnë vëmendjen që u kushtohet atyre nga meshkujt e moshuar. Ose do të prezantohen me një vajzë të lezetshme të moshës së tyre, e cila ka rroba të shkëlqyera dhe i fton në festa.
“Kështu fillon. Mos harroni, nuk janë vetëm burrat tutorë, trafikantë dhe abuzues.”
Faktorët shtytës që gratë ukrainase të pranojnë oferta në dukje bujare në internet për t’i shpëtuar vështirësive të tyre rriten gjithashtu shumë herë në kohë lufte.
Pa i zbuluar identitetet, Irena lëkundet rast pas rasti për të cilin po punon La Strada Polonia – vajzat ukrainase ofronin bileta avioni për në Meksikë, Turqi, Emiratet e Bashkuara Arabe, pa i takuar ndonjëherë burrat që i ftonin.
“Kolegët e mi po përpiqen të bindin një vajzë 19-vjeçare që të mos bashkohet me shoqen e saj në shtëpinë e një burri”, thotë ajo.
“Ajo e di që shoqja e saj është rrahur. Por burri e thërret në celular, i thotë fjalë të ëmbla dhe i ofron dhurata.
“Nëse insistojnë të shkojnë, i lutemi vajzave që të paktën të regjistrohen në autoritetet lokale, nëse nuk bëjnë, ata kanë numrin tonë të telefonit.
“Shpresoj se ata mund të na telefonojnë nëse kanë nevojë për ne.”
Qeveritë në të gjithë Evropën janë zotuar për solidaritet me Ukrainën.
Grupet e të drejtave të njeriut duan që ata të kujdesen më mirë për ata që vrapojnë për jetën e tyre. Ata kanë nevojë për mbrojtje.
Më shumë për këtë histori
