Diametralisht i kundërt me këtë praktikë të shoqërisë është pikëpamja e shumë njerëzve, të cilët mohojnë jo vetëm të gjitha dallimet në vlerë, por në fakt të gjitha dallimet, dhe që besojnë se kudo rizbulojnë në mënyrë të barabartë thelbin e jetës së njeriut. Doktrina e vjetër dhe përjetësisht e re: “gjithçka është një”, shfaqet në shoqëri kryesisht në këtë mënyrë: kudo ka mjerim, kudo qytetërimi dhe mosqytetërimi janë të barabartë, përparimi dhe rënia, nivelet më të larta dhe më të ulëta janë vetëm të dukshme.Dhe kjo doktrinë uniteti ka diçka joshëse për ligjin universal njerëzor të jetës, të cilin e përmban. Por të kuptuarit se asnjë njeri nuk është i huaj për qeniet njerëzore, se njeriu është një mikrokozmos dhe si i tillë – rudimentar dhe potencial – përfshin shumë gjëra që nuk jetojnë më ose nuk jetojnë në të si realitet, nuk duhet të çojë në një konfuzion të potencialit dhe real. permbajtja e jetes.. Nganjëherë mund të jetojmë brenda vetes të gjithë historinë e njerëzimit dhe të gjithë shumëllojshmërinë e formave të jetës së ditëve tona; por kushdo që nxjerr nga kjo përfundim se nuk ka asnjë ndryshim “thelbësor” midis Batavianëve dhe shekullit të 19-të, midis Hottentots dhe evropianëve, nuk e ka kuptuar as thelbin” e historisë dhe as atë të shoqërisë.Sepse ndryshueshmëria në histori dhe diversiteti në shoqëri nuk janë një formë, një pamje, por janë historia dhe vetë shoqëria.
Gjithçka, pra, është e domosdoshme në shoqëri, sa më shumë dhe më pak e diferencuar; por dallimi mes tyre nuk është i dukshëm. Dallimi thelbësor midis të dyve është pikërisht ajo që e bën shoqërinë interesante.Por tashmë mund të shohim që kjo renditje nuk është më një renditje lufte, sepse e kupton “të ulët” si të domosdoshëm, po edhe si një pasurim që mund të pranohet me mirënjohje.
Dhe kjo e fundit jo vetëm për shkak të domosdoshmërisë së subspecies aeterni. Edhe për shkak të pasurisë së tij në terma konkretë. Sepse çdo kategori më e lartë përmban më të ulëtën në koncept, por jo në plotësinë aktuale. I urti mund të jetë joartist; një epokë me qëllim të lartë shpirtëror dhe moral mund të jetë e varfër në artin e të jetuarit; një kohe e harmonisë së qartë mund t’i mungojë thellësia e misticizmit. Edhe këtu kemi kompensimin: çdo gjë i mungon diçka, por ka diçka tjetër në vend të saj.Është e veçantë këtu që i ashtuquajturi më i lartë, më i diferencuari, shfaqet gjithnjë e më i gjerë në interesin e tij, më i gatshëm për të marrë atë që i mungon. Evropianët studiojnë fenë dhe artin Bushman, intelektualët kënaqen me artin popullor. Me fjalë të tjera, kategoria “më e lartë” ka një përfshirje relative, gjë që e bën veten të gjendet sërish në ato “të ulëta”.Por edhe “më e ulëta” nuk është e lidhur pa shpresë me kategorinë e saj; ai mund të çlirohet “në mendje”, përmes depërtimit në relativitetin e vet.Gjithsesi, më e larta dhe më e ulëta nuk janë përmasa fikse; gjithçka nga ana tjetër është më e lartë ose më e ulët; çdo njeri dhe çdo shoqëri janë nga ana e tyre të dyja.
Kështu, zgjidhja e pyetjes nëse e ndryshme lidhet me njëra-tjetrën si e dëshirueshme-më e larta me e padëshirueshme-më e ulta – që në fund të fundit është çështja e të gjitha-ose-me-tolerancës- pra, nga njëra anë, qëndron në thelbin e shoqërisë, e cila nuk ka diversitet, dhe nga ana tjetër në raportin e kategorisë më të lartë dhe më të ulët me njëra-tjetrën.Sepse në radhë të parë, mbetet interesante e gjithë ajo që nuk shprehet më plotësisht në kategorinë tjetër. Së dyti, afinitetit të gjitha kategoritë marrin pjesë në njëra-tjetrën. Së treti, ka një pikë ku kategoria e ulët, duke njohur kufizimin e saj, e anashkalon atë dhe ajo më e larta, duke mohuar lartësinë e saj dhe duke parë atë që i mungon, përkulet si gjithëpërfshirëse mbi gjithçka që i parapriu.Jo vetëm në kuptimin e sapo diskutuar (n.1. sepse ato përcaktojnë rendin e dukurive) kategoritë mund të vendosen si normë, por edhe për aq sa nuk duhen ‘të detyruara’, ose më saktë çdo detyrim është shenjë. të përkohshmërisë.do të veshin.Ne kishim arritur në përfundimin se përpjekja për përmirësim dhe të menduarit në rend të epërsisë dhe inferioritetit realizojnë diçka tjetër nga ato që nënkuptojnë: zhvillim. Ky zhvillim nuk mund të mendohet si një shtysë drejt një mijëvjeçari të largët, ku zhvillimi më pas do të ishte ndalur.As nuk synohet këtu në mënyrë të njëanshme të historizohet, as të përpiqet për ‘veritatem in initio quaerere’.Ky koncept zhvillimi nuk është i orientuar ekskluzivisht drejt së ardhmes, jo ekskluzivisht drejt së kaluarës.Ajo që nënkuptohet këtu është më tepër ai zhvillim në të cilin struktura e çdo institucioni të shoqërisë shprehet vetëm
