Bimët përgjithësisht mendohej se ishin një tufë e paankuar, që i duronte në heshtje shkatërrimet e neglizhencës, thatësirës ose sëmundjes me durim stoik.
Tani shkencëtarët kanë zbuluar se ato bërtasin kur janë të shqetësuara ose kanë nevojë për ujitje, edhe pse njerëzit nuk mund t’i dëgjojnë thirrjet e tyre të urgjencës me zë të lartë.
Regjistrimet e domates, duhanit, grurit, misrit dhe kaktusit tregojnë se ato lëshojnë herë pas here zhurma tejzanore – të ngjashme me mbështjellësin me flluska – të cilat rriten kur janë nën stres.
Tingujt janë të krahasueshëm në vëllim me bisedën normale njerëzore, por janë shumë të larta për veshët e njeriut për t’u zbuluar. Megjithatë, ka të ngjarë që ato të dëgjohen nga insektet, gjitarët e tjerë dhe ndoshta edhe bimë të tjera.
“Një fushë idilike me lule mund të jetë një vend mjaft i zhurmshëm, thjesht nuk mund t’i dëgjojmë tingujt”, tha profesori Lilach Hadany nga Shkolla e Shkencave të Bimëve dhe Sigurisë Ushqimore në Fakultetin e Urtë të Shkencave të Jetës në Universitetin e Tel Avivit.
“Gjetjet tona sugjerojnë se bota rreth nesh është plot me tinguj bimësh dhe se këto tinguj përmbajnë informacion – për shembull për mungesën e ujit ose lëndimin”.
Nocioni se bimët lëshojnë tinguj ka qenë i diskutueshëm, me disa studime që sugjerojnë se ato “ulërijnë” kur priten ose shkulen.
Detektorët e dridhjeve kanë kapur gjithashtu impulse që burojnë nga bimët, por nuk dihej nëse ato në të vërtetë u bënë valë zanore që mund të kapeshin.
Për të zbuluar, ekipi vendosi bimë në një kuti akustike në një bodrum të qetë dhe të izoluar pa zhurmë në sfond.
Mikrofonat tejzanor që regjistronin tinguj në frekuencat 20-250 kilohertz u vendosën në një distancë prej rreth 10 centimetra nga çdo fabrikë. Frekuenca maksimale e zbuluar nga një i rritur është rreth 16 kilohertz.
Bimët iu nënshtruan trajtimeve të ndryshme. Disa nuk ishin ujitur për pesë ditë, ndërsa të tjerëve iu prenë bishtat.
Regjistrimet treguan se bimët lëshonin tinguj në frekuencat 40-80 kilohertz me bimë të patheksuar që bënin një klikim më pak se një tingull në orë, mesatarisht, ndërsa bimët e stresuara – të dehidratuara dhe të lënduara – lëshonin dhjetëra tinguj çdo orë.
Bimët e stresuara nga uji filluan të lëshonin zhurma përpara se të dehidratoheshin dukshëm dhe ishte gjithashtu e mundur të identifikohej bima, si dhe nga çfarë lloj stresi vuante.
Për shembull, një bimë domate e dehidratuar bëri një model tjetër klikimesh në një kaktus të dehidratuar. Bimët e lumtura prireshin të ishin shumë të qeta.
Ekipi shpreson se në të ardhmen mund të jetë e mundur të monitorohen bimët dhe të përcaktohen nëse ato janë duke luftuar bazuar në modelin e zhurmave. Për shembull, regjistrimet e zërit mund të përdoren në sistemet e ujitjes bujqësore për të monitoruar hidratimin e të korrave dhe për të ndihmuar në shpërndarjen e ujit në mënyrë më efikase, thonë autorët.
“Fakti që bimët po bëjnë këto tinguj hap një rrugë krejtësisht të re mundësish për komunikim, përgjim dhe shfrytëzim të këtyre tingujve”, tha bashkëautori Yossi Yovel, një neuro-ekolog në Universitetin e Tel Avivit.
Se si bimët bëjnë zhurmat është ende e paqartë, por studiuesit sugjerojnë se shpërthimi mund të shkaktohet nga formimi dhe plasja e flluskave të ajrit në sistemin vaskular të bimës, një proces i quajtur kavitacion.
Bimë të tjera gjithashtu mund të dëgjojnë dhe përfitojnë nga tingujt, besojnë studiuesit. Hulumtimet e mëparshme kanë treguar se bimët rrisin përqendrimin e sheqerit në nektarin e tyre kur “dëgjojnë” tingujt e bërë nga pjalmuesit.
“Është e mundur që organizma të tjerë mund të kenë evoluar për të dëgjuar dhe për t’iu përgjigjur këtyre tingujve”, shtoi profesor Hadany.
