Shumë filozofë janë marrë edhe me formën e demokracisë. Në veçanti, kjo përfshinte dy pyetje të ndryshme. Si është demokracia dhe në cilat parime bazohet dhe me cilat duhet të jetë në përputhje. A është demokracia forma më e mirë e qeverisjes që ekziston.Filozofët klasikë si Platoni dhe Aristoteli besonin se demokracia nuk ishte forma më e mirë e qeverisjes, por më tepër mendonin për një aristokraci: më të mirët duhet të ishin udhëheqësit. Megjithatë, kjo lidhej ngushtë me idenë se drejtësia dhe mirësia absolute ekzistonin dhe mund të arriheshin nga njeriu. Në mesjetë, u bë thirrje kryesisht për një të drejtë hyjnore nga e cila sundimtari nxirrte legjitimitetin e tij. Pas Iluminizmit, kjo ide u rikthye edhe nën emrin e despotizmit të ndritur.Prandaj filozofët e mëvonshëm, të përballur me abuzimet e shumta të pushtetit nga mbretërit dhe tiranët me kalimin e kohës, ishin shumë më pozitivë për demokracinë.
Për shembull, filozofi holandez Baruch Spinoza shprehet në Tractatus theologico-politicus (1670) se demokracia është forma më e mirë e qeverisjes. Filozofi gjerman Kant gjithashtu argumenton në Zum ewigen Frieden se shteti duhet të jetë deri në një masë demokratike nëse do të jetë një komb paqësor.Problemet me demokracinë Megjithatë, janë formuluar edhe disa probleme klasike që rrethojnë demokracinë. Një problem qendror për demokracinë, i formuluar nga Alexis de Tocqueville në De la démocratie en Amérique (1835) dhe i shpjeguar fuqishëm në John Stuart Mill, është problemi i “tiranisë së shumicës”: në demokraci ekziston gjithmonë rreziku që shumica shtypin pakicat e tjera. Pra, pranimi i demokracisë në mënyrë jokritike rrezikon të shtypë pakicat. Prandaj duhen miratuar masa apo ligje shtesë për të parandaluar këtë abuzim.”
Një problem tjetër është ngritur nga mendimtari politik dhe sociologu Robert Michels. Ai përshkroi në veprën e tij “ligjin e hekurt të oligarkisë”. Ky ligj thotë se të gjitha format organizative, sado demokratike të ishin në fillim, pashmangshmërisht fillojnë të shfaqin tipare oligarkike pas një periudhe kohore. Sipas Michels, kjo për faktin se këta liderë grumbullojnë një ekspertizë të caktuar që, e kombinuar me interesin e tyre vetjak, siguron që ata të mbeten në pushtet apo edhe të zgjedhin pasardhësit e tyre. Për shembull, ndodh që një politikan fut djalin ose vajzën e tij në parti dhe kështu e përgatit atë të zërë vendin e tij. Kjo lidhet edhe me teorinë e elitës, e cila mund të gjendet tek Vilfredo Pareto. Kjo mund të vendoset më gjerësisht nën pyetjen se deri në çfarë mase një demokraci mund të jetë demokratike dhe në të njëjtën kohë funksionale.
Nga njëra anë, ka mendimtarë që pranojnë idetë e Paretos dhe Michels-it dhe kështu adoptojnë një tablo shumë të kthjellët të demokracisë dhe tregojnë tendencat e pashmangshme të pushtetit në hije dhe rënies në teknokraci. Mendimtarët e kësaj prirje ndonjëherë e karakterizojnë demokracinë si oklokraci.Përballë kësaj pikëpamjeje janë filozofët si Hannah Arendt, John Dewey dhe deri diku Jürgen Habermas. Si Arendt ashtu edhe Dewey vënë një theks të fortë mbi domosdoshmërinë e demokracisë si një aktivitet politik në të cilin të gjithë njerëzit ishin të përfshirë. Demokracia nuk ka të bëjë vetëm me qeverisjen e elitave, por me një popull që përmes diskutimit dhe kompromisit ndërgjegjësohet për potencialin e vet politik dhe përpiqet të organizojë sa më mirë shtetin. Në veprën e Habermasit, veçanërisht në veprën e tij magnum Theorie des kommunikativen Handelns (1981), ai madje argumenton se një proces i mirë demokratik që përfshin qytetarët është thelbësor për shoqërinë moderne.
Në fund të fundit, në filozofinë e tij, nocione të tilla si e vërteta, vlefshmëria normative dhe autenticiteti përcaktohen nga një konsensus racional midis të gjitha palëve të përfshira. Në Faktizität und Geltung (1992) ai gjithashtu e lidh këtë me ligjin: ligjet janë të vlefshme vetëm nëse ato miratohen përmes një procesi demokratik që përfshin të gjitha palët e përfshira. Lefort dhe Jean-Luc Nancy], shfaqet një pikëpamje e ndryshme për demokracinë. Këtu theksi vihet kryesisht në papërcaktueshmërinë e demokracisë. Sipas Lefort, për shembull, vendi i pushtetit në demokraci mbetet gjithmonë bosh simbolikisht. Blanchot dhe Nancy gjithashtu e karakterizojnë shoqërinë e sotme demokratike si një “komunitet pa komunitet” (communauté sans communauté) Për Derridën, detyra më e rëndësishme e demokracisë është që alteriteti dhe singulariteti të mbrohen gjithmonë.
