Sa here kemi dëgjuar dhe lexuar fraza si “Nëse dikush si ajo ka mësuar të dojë trupin e saj, atëherë mundemi edhe ne”? Një deklaratë e pafajshme, por që përfaqëson saktësisht gjithçka që është e gabuar me konceptin e pozitivitetit të trupit. Nënteksti i këtij lloj deklarate, në fakt, zbulon se sa larg ka për të shkuar në pranimin real të fizikës larg standardeve të imponuara nga shoqëria.
Rëndësia e fjalëve
E dini, fjalët mund të jenë fjalë për fjalë armë. Dhe, për fat të keq, përkufizimet – edhe nëse jepen me mirëbesim – kanë rëndësi. Nëse një person që zakonisht mendohet se është i shëndoshë shfaq trupin e saj, nuk ka nevojë ta theksoni atë si të guximshme, heroike ose të pamatur. Thjesht, është një qenie njerëzore që ka mësuar të pranojë fizikun e vet pa frikë, pavarësisht nga gjykimi i të tjerëve. Një praktikë e mirë që duhet të jetë e vlefshme për një madhësi 38, po aq sa për një 58. Lufta e vërtetë, në fakt, duhet të jetë kundër fobisë së dhjamit dhe paragjykimeve për siluetat që nuk përputhen me standardet. Në thelb, një person i “shëndoshë” që tregon trupin e tij nuk duhet të konsiderohet një anomali, por një ngjarje absolutisht normale.
Fatkeqësisht, fakti që njerëzit e dobët kanë më shumë tërheqje kur raportojnë episode të turpërimit të trupit është një fakt. Megjithatë, edhe një herë, është e gabuar perspektiva nga e cila shikohen, raportohen dhe pikturohen ngjarje të caktuara. Përdorimi i fjalës “shëndoshë” për të përcaktuar një person me peshë normale, në fakt nënkupton një mendim më të thellë: “nëse konsideroheni mbipeshë, po për njerëzit me të vërtetë të trashë?”. Asgjë më të keqe. Përjashtimi i disa trupave nga turpërimi i trupit sepse ato konsiderohen të padenjë për t’iu nënshtruar asaj vetëm sa përforcon idenë se disa trupa – në krahasim – duhet të konsiderohen të gabuara. Në thelb, ajo promovon idenë se disa trupa janë më të mirë se të tjerët. Dhe mbi të gjitha se fjala “dhjamë” është një fyerje nga e cila disa njerëz meritojnë të mbrohen dhe të mbrohen.Një reflektim interesant në lidhje me pozitivitetin e trupit ka të bëjë me rolin qendror që trupi ka brenda lëvizjes. Por trupi i kujt? Udhëtimi drejt vetë-pranimit është një rrugëtim i gjatë dhe i vështirë, por që ka – në realitet – shumë pak të bëjë me pozitivitetin e trupit. Për të promovuar vërtet pranimin e të gjithë trupave, në fakt, është e nevojshme të mësosh të duash fizikun e të tjerëve, pa gjykuar. Ja se çfarë respekti për ata që zgjedhin të jetojnë lirisht trupin e tyre është çelësi i vërtetë për të mposhtur fatofobinë. Kjo do të thotë jo vetëm të shmangni gjykimin e trupit të të tjerëve, por edhe të ndaloni marrjen e tyre si shembull (negativ). Duke e reduktuar gjithçka, ekskluzivisht, në aspektin fizik dhe duke harruar të marrësh në konsideratë qenien njerëzore brenda trupit që gjykohet kaq shpejt.
