Në një epokë ku standardet e asaj që konsiderohet ‘e bukur’ po bëhen gjithnjë e më të pamundura për t’u arritur, dhe megjithatë, vazhdimisht na thuhet të duam veten, mund të jetë e vështirë të pajtohemi me trupin tonë, veçanërisht për ata që nuk i pëlqejnë pjesët e vetes së tyre. Qoftë forma e hundës, tekstura e lëkurës së tyre, apo pamja e tyre e përgjithshme, problemet e imazhit të trupit janë të përhapura tek njerëzit e të gjitha moshave, veçanërisht tek të rinjtë që lëvizin çdo ditë nëpër imazhe të lyera me ajrosje të personazheve të famshëm dhe influencuesve të përsosur në Instagram. Për disa, megjithatë, shqetësimi i imazhit të trupit të tyre mund të jetë ekstrem, duke ndërhyrë në jetën dhe funksionimin e tyre të përditshëm. Ky njihet si çrregullimi dismorfik i trupit.
Klinika Mayo e përshkruan çrregullimin dismorfik të trupit si “një gjendje të shëndetit mendor në të cilën nuk mund të ndalosh së menduari për një ose më shumë defekte ose defekte të perceptuara në pamjen tënde – një e metë që duket e vogël ose që nuk mund të shihet nga të tjerët. Por ju mund të ndiheni kaq të turpëruar, të turpëruar dhe të shqetësuar, saqë mund të shmangni shumë situata shoqërore.” Ndërsa shkaqet e çrregullimit dismorfik të trupit janë ende të panjohura, predispozicioni gjenetik, faktorët neurobiologjikë dhe përvojat e jetës (si keqtrajtimi i fëmijëve, trauma seksuale dhe abuzimi i bashkëmoshatarëve) mund të kontribuojnë në zhvillimin e tij, thotë Shoqata e Ankthit dhe Depresionit të Amerikës. Sipas Shoqatës Amerikane të Psikiatrisë, shenjat e çrregullimit dismorfik të trupit ndodhin më së shpeshti tek adoleshentët midis moshës 12-13 vjeç. Në një sondazh të publikuar në Science Direct, hulumtimi zbuloi se ata me çrregullime dismorfike trupore kishin më shumë gjasa të shfaqnin simptoma të depresionit, PTSD, ankthit si dhe sjellje seksuale kompulsive.
Ata që vuajnë nga dismorfia e trupit zbulojnë se gjendja rrjedh gjak në çdo aspekt të jetës së tyre, duke shtrembëruar imazhin e trupit të tyre në masën e shtrembërimit të plotë dhe duke ndikuar në mënyrën se si i përjetojnë marrëdhëniet profesionale, personale dhe seksuale. Meqenëse intimiteti fizik besohet të jetë shumë i varur nga pamja e jashtme, dismorfia gjithashtu formon përvojën e tyre të seksit dhe kënaqësisë në mënyrë të konsiderueshme.
Ndërsa çrregullimi dismorfik i trupit nuk është provuar të përcaktojë dëshirën seksuale, ai çon në sjellje seksuale kompulsive dhe impulsive, me disa që shpesh e shohin seksin si vërtetim për trupin e tyre, ndërsa të tjerë mund të eliminojnë mundësinë për të bërë seks krejtësisht duke u izoluar me vetëdije. Për fotografen Disha Patil (26), kuptoi se ajo po përjetonte dismorfinë u bë në fund të adoleshencës së saj, kur ajo kishte zhvilluar tashmë një çrregullim të të ngrënit dhe një ndërgjegjësim në ankth për disa pjesë të trupit të saj; diçka që ajo thotë se e bëri atë “të refuzojë seksin për kohën më të gjatë”. Për shumë njerëz që e përjetojnë jetën nga një lente dismorfike, të qenit plotësisht të pranishëm në këtë moment rezulton të jetë e vështirë pasi e gjejnë veten të preokupuar me mendimet për pjesët e tyre të papëlqyeshme të trupit, edhe kur bëjnë seks. “Vura re se mendja ime shkonte gjithmonë në atë se si po më dukej stomaku, sa palosje kishte ose nëse gjoksi më binin shumë të sheshtë,” rrëfen Patil.
Meqenëse mosha mesatare kur fillojnë të shfaqen shenjat e dismorfisë trupore përkon me periudhën kur adoleshentët njihen me seksin, disa shpesh mbyllen plotësisht para kësaj ideje. “Përvojat e mia personale të jetës më bënë të mbyllem plotësisht ndaj çdo ideje të prekjes fizike, e lëre më seksit. Unë besoja se isha aseksuale gjatë gjithë viteve të adoleshencës. Mendova se nuk mund t’i siguroja askujt kënaqësi as ta shikoja, “thotë 27-vjeçari doktorant Konpal Kaur. Së bashku me çrregullimet e shëndetit mendor, dismorfia gjithashtu shkakton ndjenja të dyshimit për veten dhe vetëvlerësimit të ulët, së bashku me pamundësinë për të komunikuar preferencat dhe pëlqimin e dikujt seksual, gjë që mund të çojë më tej në përvoja të pakëndshme seksuale. Njerëzit që luftojnë me dismorfinë shpesh e kanë të vështirë të lidhin ndjenjën pozitive të kënaqësisë me trupin e tyre. Kaur më tej shton se kjo “e bën më të vështirë komunikimin në shtrat sepse a) mendoni se dukeni të çuditshëm dhe b) pyesni veten nëse
