Nuk jemi më në gjendje të perceptojmë dhe të dëgjojmë pjesën tonë më instinktive, atë që na lidh me shpirtin, trupin tonë, gjithë botën. Nuk mund ta dëgjojmë më, por ende ekziston tek ne, thjesht është i fshehur nën njëmijë shtresa informacioni, frike, ndalimesh… Megjithatë, ne mund ta bëjmë atë të rishfaqet dhe t’i japim forcë të re për ta rikthyer në jetë.
Kemi arritur në pikën ku të kuptojmë nëse jemi të sëmurë, duhet të matim temperaturën e trupit dhe rezultati i kësaj matjeje mund të ndryshojë plotësisht mënyrën se si ndihemi: nëse ndihemi keq dhe nuk kemi temperaturë, atëherë nuk ka justifikim për të qenë të sëmurë, e lëmë të kalojë dhe vazhdojmë ditën sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Nëse, nga ana tjetër, termometri shënon një temperaturë më të lartë se normalja, atëherë shqetësimi ynë është i justifikuar dhe mund të marrim kohë për të pushuar dhe për t’u ndjerë edhe më keq.
Kemi nevojë për matje objektive të realitetit që mund të na udhëheqin në një mënyrë ose në tjetrën në udhëtimin tonë. Nëse ky lexim objektiv i realitetit është i dobishëm në disa raste, në shumë të tjera na bën të humbasim lidhjen me veten: nuk mund t’ia besojmë zgjedhjen mjeteve të jashtme, duhet të marrim përgjegjësinë për të vendosur të ndjekim ndjenjat tona… tashmë ndjenjat tona, kësaj të panjohure!
Secili prej nesh ka brenda vetes një udhërrëfyes instinktiv të fuqishëm dhe shumë të rëndësishëm. Nuk është vetëm një pjesë e egër instinktive, ajo që i përket kafshës, ajo që e çon nënë mace të kërkojë strehim për të lindur dhe që e vetme, pa e mësuar askush, lind foshnjat e saj. Është gjithashtu e gjithë ajo pjesë instinktive që është më e vetëdijshme, që kafshët nuk e kanë sepse nuk kanë nevojë për të!
Duke iu rikthyer shembullit të etheve. Nëse sot nuk ndihem në formë dhe nuk mbështetem tek termometri, përpiqem të ndjej trupin tim dhe mesazhet që ai dëshiron të më dërgojë. E lë veten të mashtrohet nga lodhja dhe përpiqem të mos mbytem: çfarë dëshiron të më komunikojë?
Gjithçka ka të bëjë me aftësinë për të jetuar duke pritur dhe me tendencën e kundërt të sotme për të bërë gjithçka me nxitim. Matja me termometër, si dhe duke na dhënë një lexim objektiv të realitetit, e bën këtë menjëherë, duke anuluar pritjen dhe gjithçka që ajo sjell me vete (reflektim, zbulimi i mënyrave të reja, rimendimi, agjitacioni, guximi … zhvillimi i ndjenjës) .
Sa e lodhshme këto ditë të jetosh duke pritur!
Në vend që të zhytemi në të duke e pritur krahëhapur me kureshtjen e zbulimeve të reja, e vrasim në syth sepse nuk dimë më ta jetojmë, nuk mund ta shijojmë më të tashmen! Sa gjëra të tilla humbasim, sa çudira nuk arrijmë të shohim, sa kohë humbim duke u përpjekur të arrijmë siguri të kristalta…
Për të dëgjuar shpirtin tonë dhe të të tjerëve, është e dobishme të përpiqemi të jetosh duke pritur në një mijë mënyra: është një lojë e vështirë, por e bukur dhe duke e praktikuar do të marrësh një shije për të dhe nuk do të mund të bësh më pa të! Dhe do të shihni që pak nga pak do të hapen tek ju ndjeshmëritë që nuk i keni përjetuar kurrë.
Rroftë pritja atëherë! Këtu janë disa ushtrime që mund të bëni për të zgjuar ndjenjat tuaja:
1- Nëse ndiheni keq, mos i vendosni menjëherë një emër mjekësor sëmundjes tuaj, dëgjojeni pa e përcaktuar, lëreni të rrëmbeheni nga mesazhi që dëshiron t’ju japë atë simptomë.
2- Shtatzënia është një periudhë e detyrueshme pritjeje: për fat nuk është e mundur të mos e jetosh! Është një mundësi e mrekullueshme për t’u ndjerë sërish si vetvetja: mos nxitoni menjëherë për të bërë një test për të kuptuar nëse jeni në pritje të një fëmije, shijoni disa ditë pritjeje, ndjeni trupin tuaj, mesazhet që shpirti juaj dëshiron të përcjellë. Mbajeni në zemër sekretin e seksit të fëmijës, nuk është e rëndësishme ta dini para lindjes së tij, prisni që ai t’jua zbulojë! Mundohuni t’i jetoni 9 muajt në mënyrë natyrale dhe nëse ju mbështjell ankthi ose ankthi, merrni ato si sinjale, si mesazhe për ju që ju udhëzojnë për të ndryshuar gjërat.
3- Mbani sekretet tuaja dhe të të tjerëve: mbajtja e tyre brenda jush është një mënyrë për t’i respektuar ato dhe për të jetuar me mençuri momentin që i paraprin zbulimit të tyre të mundshëm.
4- Jeta mund të përkufizohet si një pritje e gjatë: është më mirë ta kalojmë duke dashur që të kalojë shpejt apo ta shijojmë ngadalë me mijëra mrekulli që mund të na bëjë?
