E vërteta është se kujtimet e çmuara të një jete të përbashkët nuk mjaftojnë për të mbajtur dy njerëz së bashku. Ne kemi mësuar në lëkurën tonë se si shumë premtime të dashurisë së përjetshme, janë harruar që në debatin e parë. Dhe kështu, si dashuria, është edhe miqësia.
Është e vërtetë që kush gjen një mik gjen një thesar. Sepse janë miqtë tanë që e bëjnë jetën tonë të jashtëzakonshme, janë ata që qëndrojnë kur të gjithë të tjerët largohen në këtë udhëkryq takimesh dhe përplasjesh, lumturie dhe dhimbjeje, që është jeta. Miqtë janë familja që ne zgjedhim të kemi pranë, jo ajo e detyruar nga lidhjet e gjakut.
Megjithatë ndonjëherë ndodh që njerëzit që ne mendonim se do të ishin pranë nesh largohen. E bëjnë në heshtje, për një sërë arsyesh që shpesh nuk kanë të bëjnë me tradhtinë dhe zemrat e thyera, me dramat dhe gënjeshtra. E bëjnë sepse ne ishim të parët që i kërkuam ta bënin, edhe nëse nuk e shprehëm. Ndonjëherë thjesht ndodh. Dhe gjithashtu të dëshirojmë të studiojmë arsyet që e shtyjnë zemrën të largohet nga njerëzit që duam më shumë, ndoshta, disa pyetje janë të destinuara të mbeten pa përgjigje.
Ne jemi mësuar që në fëmijëri se dashuria, dashuria e vërtetë, mund të përballojë çdo stuhi. Dhe ndërsa u rritëm, kuptuam se sa reale ishte kjo teori e qëndrueshmërisë së ndjenjave kur zbatohej për miqësitë. Por është gjithashtu e vërtetë se asgjë nuk është e destinuar të mbetet ashtu siç është. Asgjë nuk është më e ndryshueshme se marrëdhëniet personale, madje edhe miqësitë më të qëndrueshme dhe intensive nuk janë imune ndaj ndryshimeve.
Pra, ndodh që nuk janë distancat gjeografike dhe fizike ato që krijojnë mure të pafundme dhe të pakalueshme mes nesh dhe njerëzve, por ndryshimet në jetën tonë. Ndodh, sidomos me miqësitë e kahmotshme, që në një moment të mos kuptohen edhe shpjegimet më të hollësishme të asaj që pritet dhe asaj që dëshirohet.
Kjo ndodh mbi të gjitha sepse teksa rritemi, në mënyrë të pashmangshme zhvillojmë gjuhë të reja, të cilat jo gjithmonë kuptohen nga njerëzit me të cilët ecim. Ndodh që të shkojmë drejt horizonteve, qëllimeve dhe ëndrrave të reja, të cilat nuk kuptohen nga ata që i konsideronim miqtë tanë më të mirë. Kështu edhe ato muhabete, që më parë dukeshin të çmuara për të na orientuar në jetën e përditshme, bëhen fantazma e asaj që ka qenë dhe e asaj që nuk është më tani.
Ka nga ata që shkojnë përpara, me shpejtësi të paparë dhe nga ata që mbeten prapa. Dhe pastaj ka nga ata që, përsëri, largohen nga të gjitha ato rrugë që janë të njohura për ne. Dhe është e vërtetë që miqësia, nëse është autentike, është e destinuar të mbetet, por është gjithashtu e vërtetë që nëse ndryshimet na shndërrojnë në diçka tjetër nga ajo që kemi qenë, të bëhemi të huaj në sytë e njerëzve që na njohin duket e pashmangshme.
Dhe në atë moment na takon ne të zgjedhim të përpiqemi vërtet t’i kthejmë ata njerëz në zemrën tonë të rinovuar, ose t’i lëmë jashtë. Për të kuptuar nëse ajo miqësi është vërtet e destinuar të zgjasë, nëse jemi të gatshëm ta lëmë atë që e konsiderojmë mikun më të mirë të mbetet në jetën tonë dhe të jemi më të mirë edhe për të. Por ndonjëherë, çdo përpjekje duket se dështon, veçanërisht nëse në një moment të caktuar asgjë nuk shkon në të njëjtin drejtim.
Dhe kur kjo të ndodhë, e vetmja gjë që mbetet për të bërë është të lësh të shkojë. Sepse të këmbëngulësh vetëm për të ruajtur kujtesën e asaj që ishte, rrezikon të shkatërrosh gjithçka. Ndonjëherë ajo që është e destinuar të largohet do të largohet. Na takon ne ta pranojmë dhe ta mbajmë atë prani në zemër dhe në kujtesë.
