Pas fundosjes së luftanijes ruse Moskva, është ende e paqartë se çfarë ka ndodhur me ekuipazhin. Nëna e një marinari të zhdukur kërkon përgjigje. Për ta qetësuar atë, djali i saj duhet të dekorohet si hero. Por ajo refuzon.
Më 14 prill, Moskva u mbyt në Detin e Zi – një nga luftanijet më të rëndësishme ruse. Çfarë ka ndodhur saktësisht është ende e paqartë edhe sot e kësaj dite. Ukrainasit thonë se kanë goditur “Moskën” me raketa. Rusët, nga ana tjetër, pretendojnë se gabimet e tyre çuan në fundosje.
Po aq e çuditshme është ajo që ndodhi me ekuipazhin. Kryqëzori mund të strehojë deri në 500 marinarë. Ukrainasit thonë se njerëz të panumërt kanë vdekur. Rusët konfirmojnë një të vdekur dhe flasin për 27 të zhdukur. 396 anëtarët e mbetur të ekuipazhit dyshohet se mund të ishin shpëtuar.
Ajo që mbetet janë shumë pyetje të hapura. Askush nuk dëshiron përgjigje më urgjente se sa të afërmit e ushtarëve rusë. Njëra prej tyre është Alexandra Kolesnikova*, nëna e një marinari të zhdukur. Gjatë natës ajo rrinte zgjuar dhe pyeste veten nëse Konstantini i saj ishte ende gjallë. Ose nëse djali i saj është i shtrirë në fund të detit. Në netë si kjo, gjithçka që mund të bëjë është të qajë, thotë Kolesnikova për Der Spiegel përmes telefonit.
“Që nga fundosja na kanë thënë gjithmonë diçka tjetër”
As Kolesnikova nuk e di se si u mbyt anija. “Por ajo që di është se ata duan të fshehin diçka. Që nga fundosja, ata na kanë thënë diçka ndryshe gjatë gjithë kohës”, thotë ajo. Pasi u tha se kishte një operacion shpëtimi në shkallë të gjerë, ajo kwrkoi ndihmw. Më pas pati vetëm heshtje: “Nuk na lanë as në spitale të kërkojmë fëmijët tanë”.
Vetëm pas dhjetë ditësh ajo dhe të afërmit e tjerë morën një ftesë për të folur me përfaqësuesit e Flotës së Detit të Zi. Pak para kësaj date, ajo thirri Departamentin e Mbrojtjes. Atje ajo donte të dinte se ku ishte djali i saj. Ajo ende mbante mend mirë zërin në telefon që thoshte: “Emri i djalit tuaj nuk është në listën e të plagosurve, të vdekurve dhe të zhdukurve”. Ajo pyeti se çfarë do të thoshte kjo. “Djali yt është në detyrë”, iu përgjigj zëri. Gjithçka që i mbeti Kolsenikovas ishte habia mosbesuese.
Kolesnikova shkëmbeu mendime me 15 të afërm të saj. Presioni mbi familjarwt e të vdekurve tani është i madh. Nga dhjetë miq dhe të afërm që u kontaktuan nga Spiegel, vetëm tre donin të flisnin.
Të gjitha thirrjet janë të padobishme
Flota e Detit të Zi u ka dorëzuar një letër për nënshkrim familjeve të ushtarakëve të zhdukur, siç raporton më tej “Spiegel”. Kjo është për t’i mbyllur gojën. Puna e zhytjes dhe e kërkimit në rrënojat ishte përfundimisht e pasuksesshme, u thanë të afërmve.
Këtë informacion Kolesnikova e ka marrë edhe nga një linjë speciale telefonike. Ajo telefonoi disa herë zyrën për të pyetur për vendndodhjen e djalit të saj. Më në fund ajo hoqi dorë. Shpresa dhe ankth.
Në letër thuhej se ushtarët ishin zhdukur “si pasojë e një aksidenti”. Vdekja e saj duhet të përcaktohet nga një gjykatë.
“Unë nuk mund ta mohoj fëmijën tim”
Prindër të tjerë do ta kishin nënshkruar letrën nga ushtria. Atyre iu premtuan mbi shtatë milionë rubla si kompensim, pak më shumë se 100,000 franga. Përveç kësaj, një mbështetje mujore prej disa qindra frangash.
Por Kolesnikova refuzoi: “Unë nuk mund ta mohoj fëmijën tim nëse nuk e di se çfarë ka ndodhur, ku është.” Ajo ishte e indinjuar që komandantët e quajtën djalin e saj “një hero të zhdukur në aksion”, por në letër flitej vetëm për një “aksident”. Nuk shkojnë të gjitha bashkë.
Nuk u interesuan as paratë dhe medaljet e nderit që u premtuan, thotë Kolesnikova. ‘Mund ta ngjitësh kudo. Si mund të zëvendësojë një copë metali djalin tim?”
