Një studim i ri sugjeron se sjelljet prosociale i atribuohen gjenetikës në një masë më të madhe sesa ato antisociale. Kjo lidhje mund të shkaktohet nga tendenca e njerëzve për t’i parë sjelljet prosociale si më të natyrshme dhe një pasqyrim më i saktë i “vetes së vërtetë të dikujt”.
Ekzistojnë asimetri në mënyrën se si njerëzit vlerësojnë tipare dhe sjellje të ndryshme si gjenetike. Për shembull, tërheqja fizike dhe të qenit i organizuar vlerësohen si më shumë të ndikuar gjenetikisht sesa jotërheqja fizike dhe e çorganizuar. Atributet më të dobëta gjenetike ndaj sjelljeve antisociale (në krahasim me prosociale) mund të jenë një mjet për t’i mbajtur keqbërësit përgjegjës për sjelljet e tyre, duke e parë atë si produkt të vullnetit të tyre të lirë.
Megjithatë, hulumtimet e fundit kanë aluduar për një ndërmjetës më të fortë të kësaj asimetrie të vëzhguar, domethënë, perceptimet e natyrshmërisë. Njerëzit priren të favorizojnë atributet e brendshme për sjelljen personale pozitive, e perceptojnë “veten e tyre të vërtetë” si në thelb të mirë dhe e shohin “thelbin” e dikujt si paralel me gjenet.
Kjo tendencë mund të motivojë atribuimin e tipareve dhe sjelljeve pozitive (por jo negative) tek gjenet, në mënyrë që të ruhet një pikëpamje pozitive për “unin e vërtetë” të dikujt.
