Imagjinoni që jeni një shtëpi plot me mobilie. Mobiliet nuk janë dhe nuk do të jenë kurrë shtëpi. Mobilja është ajo që përmban shtëpia ose ajo që është brenda saj. Shtëpia strehon ose përmban vetëm mobiliet dhe i jep kontekstin që të funksionojë si e tillë. Tani, nëse do t’i konsideronim mobiliet si të mira apo të këqija, kjo nuk do të thoshte asgjë për vlerën e shtëpisë, sepse një gjë është mobilimi dhe tjetër shtëpia. Në të njëjtën mënyrë, ajo që mendoni ose ndjeni nuk përbën identitetin tuaj, nuk jeni ju.
Distanca që mbajmë për t’u mbrojtur nga bota dhe objektet që e përbëjnë atë zhduket kur bëhet fjalë për mendimet tona. Këto produkte mendore bëhen dominuese dhe ne u japim atyre një rol të privilegjuar në një realitet që, për të mos thënë më së paku, e shtrembërojnë.
Gjatë gjithë ditës ne përjetojmë emocione të pafundme dhe mendime të panumërta lindin tek ne. Dhe ne priremi të veprojmë në bazë të tyre në mënyrë irracionale dhe subjektive , duke krijuar një marrëdhënie shkak-pasojë. Duke kërkuar shpjegimin e tyre, arsyen e ekzistencës së tyre, lidhjen me ta, shkrirjen.
Është e padiskutueshme që i gjithë ky material emocional dhe mendor është pjesë e jona, por nuk jemi domosdoshmërisht ne në tërësinë e tij. Nuk pushon së qeni diçka kalimtare që duhet të mësojmë ta lëmë të shkojë, ta lëmë të rrjedhë. Sepse ne jemi shumë më tepër se kaq, jemi shumë më tepër se çfarë ndiejmë tani, shumë më tepër se çfarë na vjen në mendje. Sepse ka ende një pjesë e jona që mbetet përtej tani.
Kështu, gjatë gjithë jetës sonë ne mësojmë të reagojmë ndaj mendimeve, emocioneve, ndjesive dhe kujtimeve tona. Dhe funksioni që do të luajnë këto ngjarje private do të jetë vendimtar në zhvillimin dhe rritjen tonë personale.
Ne mund të supozojmë intimitetin tonë më të madh deri në letër ose të marrim perspektivë në mënyrë që të kemi njëfarë kontrolli mbi këtë material shpërthyes që fillon të kushtëzojë rrahjet tona të zemrës.
Për të arritur të dytën, për të mësuar të rregullojmë sjelljen tonë sipas dëshirave tona dhe të rrisim mirëqenien, duhet të dimë të dallojmë dhe kuptojmë tre dimensionet e vetes sonë:
–Vetja konceptuale: mendimet dhe emocionet që përbëjnë historinë që secili krijon për vete. Interpretime, arsye, kujtime dhe pritshmëri në lidhje me të shkuarën, të tashmen dhe të ardhmen tonë.
–Vetja si proces: ndërgjegjësimi për veten konceptuale në momentin në të cilin ai ndodh. Kjo na lejon të diskriminojmë përmbajtje shumë të ndryshme për veten tonë dhe të krijojmë një sens personal shumë më fleksibël.
–Vetja si kontekst: Bëhet fjalë për kontekstin e përbashkët që abstragon nga të gjitha përvojat tona dhe na lejon të ndiejmë se ne jemi kontejneri i të gjithave. Se ata janë pjesë e jona qofshin të këndshme apo të pakëndshme. Prandaj, nuk duhet të identifikohemi me ndonjërin prej tyre në veçanti, por me të gjithë në përgjithësi.
Në këtë mënyrë ne mund të marrim perspektivë dhe të përvetësojmë liri të mjaftueshme për të zgjedhur se çfarë të bëjmë bazuar në vlerat dhe interesat tona afatgjata, përtej literalitetit të mendimit tonë në një moment të caktuar.
Natyrisht, ne nuk mund të mësojmë të diferencojmë veten nga mendimet tona nëse nuk i japim vetes mundësitë e nevojshme që ato të shfaqen në mënyrë të shumta dhe të pakontrollueshme. Problemi nuk është të ndjesh apo të mendosh negativisht, është diçka e pashmangshme; kryesore është se si reagojmë ndaj atij negativiteti dhe si përfundojmë në lidhje me veten.
Mendimet vijnë e shkojnë, ato janë ende re që njollosin horizontin tonë, por përfundojnë duke marshuar dhe duke rikthyer qartësinë në peizazhin tonë jetësor.
Vetëm duke e pranuar këtë dhe duke u shkëputur nga kuptimi i mirëfilltë i zogjve që folezojnë në kokën tonë, ne mund të angazhohemi për një identitet që e kapërcen atë thjesht sipërfaqësore.
