Disa ditë janë më të vështira se të tjerat. Duken të lumtur në pamje, plot kuptim, bukuri, gëzim.Por e vërteta është se, ashtu si në një teatër, çdo gjë është fallco, por asgjë nuk është e rreme: jeta, kur vuan nga depresioni i fshehur, ka mekanizma që të bëjnë të ngecësh.
DEPRESIONI I FSHEHUR
Të jesh i lumtur nuk është krim. Dhe as të jesh në depresion. Të kemi plotësisht nën kontroll ndjenjat tona do të thotë të kalojmë nga njëri ekstrem në tjetrin. U ndodh të gjithëve të paktën një herë në jetë: jemi të lumtur, jemi mirë, nuk ka arsye për t’u kapërcyer nga trishtimi, nostalgjia, melankolia. Pse ta lësh veten të mbështjellë nga një mori lotësh? Papritmas, ndoshta. Pa mendime koherente ose impulse të shëndetshme.
TË NDIHESH MIRË NUK DO TË THOTË TË JESH I LUMTUR
Të dhemb të mendosh për të, por edhe kur gjërat shkojnë mirë, ndoshta nuk jemi të lumtur. Dhe arsyet duhen kërkuar brenda nesh. Gërmimi dhemb, por edhe shpërfillja, luajtja e fshehtë dhe kërkim me veten. Në fakt është një nga gjërat më të dëmshme që mund të bëjmë ndonjëherë. Pra, identifikimi i depresionit të fshehur është në shumicën e rasteve një ferr i vërtetë. Por është edhe faji i një shoqërie që na ka mësuar një aksiomë idiote: nëse çdo gjë është në rregull, duhet të jesh i lumtur.
Jo, nuk kemi pse. Mund të jemi mirënjohës për atë që kemi, që kemi një punë, miq, madje edhe një dashuri tek e cila mund të mbështetemi. Të kemi prindërit tanë, të jemi në gjendje të flasim me njëri-tjetrin në telefon, të kemi dy qindarka në xhep për të udhëtuar ose për të sjellë ushqim në tryezë. Megjithatë, në masën e gjërave, e mira nuk është e barabartë me lumturinë. E mira është gjithmonë dhe vetëm e kundërta e së keqes, e cila na sulmon pikërisht në momentet kur jemi më të prekshëm.
SI TË PËRBALLEMI ME TË?
Mund të fillojmë të ndjekim çdo këshillë që të mos e ndërlikojmë më jetën tonë. Mund të organizonim udhëtime të mrekullueshme, të shkonim në vende të largëta e të largëta. Kudo që të shkojmë, nuk do të ikim nga vetja, as nga ajo që po na vret ngadalë brenda. Ne duhet të kemi guximin për t’u zhveshur nga vetja: ndaj atij që jemi, atij që duam të jemi, atij që duam të bëhemi. Ndoshta është gjëja më e vështirë që do të bëjmë ndonjëherë, por vetëm në këtë mënyrë mund të rishfaqemi dhe t’ia hedhim tej asaj trishtimi që na pengon të thithim aromën e jetës.
