Në një botë dukjesh si kjo e jona, është e vështirë të dish se kujt t’i besosh vërtet. Ky kontekst vaniteti përbën një terren të përshtatshëm për përhapjen e marrëdhënieve egoiste. Statusi, fama, popullariteti, bukuria fizike janë të gjitha të mbivlerësuara dhe të kërkuara në marrëdhënie në kurriz të dashurisë, besnikërisë dhe shoqërisë.
Në këtë epokë të heqjes dorë nga gjërat, njerëzit dhe ndjenjat, ka pak luftë për të mbajtur një marrëdhënie. Në shenjën e parë të bezdisjes ndahemi, miqësia humbet. Koha është e shpejtë, gjithçka është urgjente, domethënë nuk ka më kohë për t’u ulur dhe për t’i zgjidhur gjërat.
Nuk humbim dot kohë, detyrat e punës na konsumojnë, postimet në rrjetet sociale, palestër, instagram, serialet, telenovelat, estetika, angazhimet janë të shumta.
Nuk kemi hapësirë në axhendë për ndjenja, për kafe me familjen, për të dëgjuar një koleg, për të dëgjuar zemrën tonë. Fatkeqësisht, ky nxitim robotik na e shteron dashurinë. Dhe, në këtë melodi, mbizotëron ajo që është sipërfaqësore. Që këtej e humbet rëndësinë ndershmëria në hapësirat iluzore në të cilat lundrojmë.
Sepse të jesh i sinqertë kërkon të shikosh brenda, të dish se si ndihet, të jesh thelbi, të jesh vetja. Por ajo që vjen nga brenda nuk mund të postohet, të tregohet, të vlerësohet apo të bëhet virale.
Dhe më pas ndershmëria bie në plan të dytë, sepse, para së gjithash, duhet të shikoni se çfarë i pëlqen publikut, të blini atë që është në modë, të kujdeseni për imazhin tuaj.
Dhe ja sa marrëdhënie humbasin, në dialogë të lënë pas dore, në ndjenja të shpërfillura, në pamje që askush nuk i ka parë. Dhe kështu përfundon ndershmëria, së bashku me gjithçka që është e vërtetë. Me gjithçka që vjen nga brenda.
Ne nuk mund të mos jetojmë atë që jemi në të vërtetë, përndryshe askush tjetër nuk do të na njohë. Ndershmëria është themeli i çdo marrëdhënieje, qoftë dashuri, miqësi, punë apo familje. Dhe ajo sjell siguri.
