Jeta është shumë e shkurtër dhe pa pritur vëmë re se nuk po jetojmë më shumë se kujtimet e ngjarjeve.
E vërteta është se kemi frikë nga papërsosmëria e ekzistencës sonë, por nuk janë gabimet apo dështimet tona apo edhe humbja gjatë rrugës që na frikëson vërtet. Ajo që na frikëson në të vërtetë është një jetë që nuk e kemi jetuar.
Ndonjëherë na duhet pak kohë për të kuptuar se jeta që jetojmë nuk na bën të lumtur. Në fillim kapemi nga dashuria, ndoshta nga shpresat dhe ëndrrat që përfundimisht shpërbëhen në gënjeshtra. Na kapin diçka që dikur ishte premtuar, por që nuk u përmbush kurrë.
Kur jemi me njerëz të tjerë, jeta jonë mund të kalbet në shumë mënyra të ndryshme. Ndonjëherë është familja jonë, herë të tjera janë partnerët tanë… Është diçka që nuk duhet ta lejojmë, pavarësisht se kush është.
Sepse mënyra se si duam të udhëheqim jetën tonë është një vendim unik. Askush nuk mund të modelojë jetën tonë apo të tërheqë telat dhe të na vendosë në vendin e kukullave.
Nëse jetoni jetën e të tjerëve, ndaloni së qeni vetvetja
Ju jeni vlerat tuaja, ëndrrat tuaja të së djeshmes dhe dëshirat e sotme. Ju jeni zgjedhjet dhe iluzionet që bëni në mëngjes, dhimbjet që ndjeni në mbrëmje. Ju jeni ajo që keni arritur dhe ajo që prisni të arrini… Pra, si mund t’i lejoni të tjerët të zënë vendin tuaj pa lejen tuaj?
Nëse dëshironi, mund të humbni krenarinë për dashurinë dhe të lini mënjanë ëndrrat tuaja për ëndrrën e dikujt tjetër, por nuk duhet të lejoni që nderi juaj të bjerë në duart e askujt.
