Ka shumë të ngjarë që bota do të ishte një vend më i mirë nëse do të ishim në gjendje të ruanim një pjesë të hiperoptimizmit tonë të fëmijërisë. Kjo është një qasje e pajisur me shpresë të pashtershme, kuriozitet të pafund dhe gëzim.
Hiperoptimizmi i fëmijërisë
Keni pasur një fëmijëri të lumtur? Edhe pse kjo pyetje tingëllon e thjeshtë, shumë do ta kenë të vështirë t’i përgjigjen. Kjo për shkak se përgjigja e tyre ndoshta do të ishte një jo ose, të paktën, ata me siguri do të kujtonin sa më shumë kohë të këqija sa të mira. Kjo sugjeron që hiperoptimizmi i fëmijërisë nuk është një përvojë universale. Megjithatë, një nga angazhimet e shumicës së prindërve është që fëmijët e tyre të jenë të lumtur dhe optimistë.
Fëmija i gëzuar dhe optimist ka mundësi më të mëdha të të mësuarit
Ne e kuptojmë hiperoptimizmin e fëmijërisë si një prirje mendore, emocionale dhe qëndrimi. Kjo i lejon ata të përpunojnë çdo stimul në një mënyrë shpresëdhënëse. Është një instinkt pothuajse i natyrshëm që i lejon ata të supozojnë se gjithçka do të funksionojë në një mënyrë pozitive, se ngjarjet negative nuk kanë gjasa dhe se, nëse ndodhin, ato do të jenë përvoja kalimtare dhe të parëndësishme.
Ardhja e adoleshencës dhe kontakti me realitetin ekzistencial
Instituti i Neurologjisë Queen Square në Londër dhe Qendra Max Planck në Gjermani publikuan një studim interesant në vitin 2021. Ata përfunduan me një pikë që përmendëm më parë: hiperoptimizmi i fëmijërisë reduktohet me kalimin e viteve, më konkretisht kur arrin adoleshencën. Megjithatë, paragjykimi i optimizmit nuk zhduket, por, ndërsa fëmijët piqen, realizmi mbizotëron mbi optimizmin e përkeqësuar.
Ana e kundërt e hiperoptimizmit të fëmijërisë
Herët a vonë, ne të gjithë bëhemi të rritur mjaft skeptikë që e shohin realitetin përmes syzeve që janë disi të qarta në krahasim me ngjyrë trëndafili. Prandaj, filloni të mos besoni më shumë sesa të besoni. Vështrimi juaj kurioz bëhet miop dhe ju humbni vrullin e fëmijës që dëshiron të përjetojë gjithçka. Ju bëheni të kujdesshëm dhe madje rutinë.
