Pothuajse asnjë prind nuk është i gatshëm të pranojë se nuk e do fëmijën e tij. Megjithatë, kjo është diçka që ndodh shumë më shpesh sesa duhet. Dhe mjafton të shikosh një fëmijë të padashur për të dalluar ato gjurmë të pashlyeshme të lëna nga mungesa e dashurisë. Ka një botë ndryshimi midis një fëmije që është i dashur dhe i pranuar dhe një fëmijë që nuk është.
Arsyet për këtë mungesë dashurie janë të shumta. Ndër më kryesoret është fakti se vendimi për të pasur fëmijë nuk erdhi si rezultat i një dëshire të vetëdijshme që ishte mjaftueshëm e arsyetuar. Nuk kishte vend për këtë fëmijë në zemrën e prindit dhe nuk ishte e mundur të krijohej.
Kur një fëmijë neglizhohet, ai zhvillon sjellje dhe shprehje që tregojnë konfuzionin dhe shqetësimin e tij. Vetë fëmija nuk e kupton se çfarë po ndodh me të, veçanërisht nëse është shumë i vogël. Një fëmijë i padashur e percepton botën si një kërcënim, ndihet i vetëm dhe do të bënte gjithçka për të ndryshuar gjërat.
Situata pastaj bëhet më e ndërlikuar kur prindërit refuzojnë të pranojnë me vetëdije refuzimin e tyre ndaj fëmijës. Në këto raste ata krijojnë një sërë arsyesh racionale për të justifikuar ftohtësinë apo keqtrajtimin. Me pak fjalë, ata argumentojnë se çdo agresion apo indiferencë është për të mirën e fëmijës. Prandaj, fëmija ndihet konfuz dhe beson se sillet gjithmonë në mënyrën e gabuar.
Faji në një fëmijë të padashur
Ka nëna që u thonë fëmijëve të tyre se i zemërojnë ose se janë “të padurueshëm”. Me siguri shumë nga këto nëna thjesht e kanë humbur durimin, por është gjithashtu e vërtetë që shumë të tjera tashmë kishin një nivel të lartë stresi përpara se të fillonin të ndërveprojnë me të voglin e tyre.
Diçka e ngjashme ndodh kur i bëjmë kërkesa një fëmije që ai nuk mund t’i plotësojë, sepse janë shumë ose sepse janë paraqitur keq ose sepse kërkojnë aftësi që janë më të larta se ato që korrespondojnë me nivelin e tij të zhvillimit. Për shembull, pritshmëria që ai të rrijë ulur gjatë gjithë kohës, të qëndrojë i përqendruar për një kohë të gjatë, që ta shtrojë tryezën siç do ta bënte një i rritur. Në këto raste, janë vetë prindërit, me paaftësinë e tyre për të vlerësuar, ata që krijojnë jo vetëm zhgënjimin e tyre, por edhe ndjenjën e zhgënjimit dhe paaftësisë së fëmijës. Edhe më keq.
Një fëmijë i padashur mendon se pothuajse çdo gjë që bën i mërzit prindërit e tij dhe se asgjë që ai bën nuk është kurrë e mjaftueshme që ata ta pranojnë më në fund. Meqenëse ai nuk është në gjendje ta vlerësojë këtë situatë në mënyrë objektive, ai përfundon duke zhvilluar ndjenja të forta faji. Ai do të krijojë interpretimin e tij negativ dhe do të zhvillojë pafuqinë e mësuar: ai do të ndiejë se pavarësisht se çfarë bën, rezultati do të jetë gjithmonë i njëjtë dhe, për rrjedhojë, jashtë kontrollit të tij.
Gjurmët e mungesës së dashurisë
Kur një fëmijë nuk është i dashur, i thyhet zemra. Në pamundësi për t’i dhënë formë apo kuptim vuajtjes që ndjen, ai e shfaq atë në mënyrë indirekte. Ai zhvillon sjellje ose ide, funksioni i të cilave është të lëshojë ankthin dhe dhimbjen që jetojnë brenda tij. Këtu janë disa sjellje që zbulojnë mungesën e dashurisë tek një fëmijë:
Zhvillon frikë ose fobi. Frika nga errësira, nga disa objekte ose kafshë, nga situata të caktuara. Për fëmijën ato janë të pakontrollueshme.
Ai bëhet shumë impulsiv. Ai nuk mund ta përmbajë zemërimin, të qarat, të qeshurat apo ndonjë emocion tjetër. Shprehjet e tij emocionale kanë gjithmonë një ton të ekzagjeruar.
Është e paqëndrueshme. Sot ai dëshiron një gjë, nesër një tjetër. Ai gjithashtu ndryshon qëndrimin e tij nga një moment në tjetrin. Është tipike për të gjithë fëmijët, por tek ata që ndihen të padashur është veçanërisht e theksuar.
Zhvillon sjellje ankthioze, të tilla si pamundësia për të qëndruar ulur dhe të qenit vazhdimisht kurioz, ose çdo lloj tjetër sjelljeje të përsëritur.
Ka vështirësi në përqendrimin dhe ruajtjen e vëmendjes. Zakonisht ka probleme edhe në shkollë.
Bëhen të padukshëm ose përpiqen. Është aty, por sikur të mos ishte aty. Ai përpiqet të fshihet, të mbrojë veten, të “mos ekzistojë”.
Ka pak aftësi sociale. Ndihet në siklet ose është shumë agresiv kur është rreth fëmijëve të tjerë ose të rriturve.
Një fëmijë i padashur, i privuar nga dashuria, bëhet shumë mosbesues. Ai tregon shumë shenja konfuzioni dhe shqetësimi. Ndonjëherë ai është shumë i hutuar, ndonjëherë shumë i ngurtë dhe formal për moshën e tij. Në përgjithësi ai duket i trishtuar, servil dhe i etur për konfirmim.
Qeniet njerëzore kanë nevojë për përkëdhelje, përqafime dhe fjalë dashurie gjatë gjithë jetës së tyre.
Në veçanti në vitet e para, këto demonstrime dashurie janë ushqimi emocional i nevojshëm për rritjen: ato janë një domosdoshmëri bazë po aq sa ngrënia ose gjumi. Asnjë prind nuk është perfekt, por kur ke një fëmijë nuk ka alternativë, duhet të bësh përpjekje për ta bërë atë të ndihet i dashur dhe i pranuar në familjen në të cilën do të rritet.
Burimi: botasot.info
