Në stacionin e trenit në Lviv, në skajin më perëndimor të Ukrainës, gratë janë në një udhëkryq fizik dhe psikologjik, raporton CNN, transmeton Bota sot.
Pas mbërritjes në qytet, tani një pikë kalimi për njerëzit e zhvendosur, ndihma humanitare dhe armë, atyre u është dashur t’i bëjnë vetes një sërë pyetjesh të frikshme. Ku duhet të shkojmë më pas? A do të jenë fëmijët e mi të sigurt atje? Sa kohë do të qëndrojmë?
Në fund të mendjes së tyre është një frikë gërryese: A do të kemi edhe një shtëpi ku të kthehemi?
Nëse ka një gjë për të ditur për dilemën me të cilën përballen, është se shumëve u duhet të marrin vendime të menjëhershme vetëm për të ardhmen e familjes së tyre.
Rregullat e rekrutimit ushtarak në Ukrainë nënkuptojnë që burrat midis moshës 18 dhe 60 vjeç nuk lejohen të largohen nga vendi. Dhe, në çdo rast, shumë kanë zgjedhur të regjistrohen dhe t’i bashkohen luftës.
Pra, ndërsa miliona ukrainas janë arratisur nga pushtimi rus që kur u nis nga Presidenti Vladimir Putin më shumë se dy muaj më parë, pothuajse të gjithë ata që kanë kaluar kufirin janë gra dhe fëmijë. Ata përbëjnë 90% të refugjatëve të Ukrainës.
Nënat kanë mbajtur kryesisht peshën kryesore të krizës së migracionit, duke marrë pjesët pasi familjet e tyre u copëtuan, duke u kujdesur për fëmijët dhe prindërit e moshuar. CNN foli me disa që kishin çrrënjosur jetën e tyre pas luftës dhe po peshonin nëse ishte koha për të kthyer familjet e tyre në Ukrainë.
Një grua, Liudmyla Sobchenko, një 28-vjeçare nga rajoni Zhytomyr në veriperëndim të Kievit, kaloi tre javë në Poloni me djalin dhe nënën e saj të vogël përpara se të vendoste se ishte koha të kthehej në shtëpi.
Që nga fundi i marsit, kur CNN vizitoi stacionin në Lviv, fluksi i ukrainasve në vend ka vazhduar të rritet dhe tani është rreth 30,000 në ditë, sipas Andrii Demchenko, një oficer shtypi për Shërbimin Shtetëror të Rojës Kufitare të Ukrainës. “Ne nuk kemi të drejtë të pyesim qëllimin e udhëtimit, por shumë gra ndanë se nuk duan të qëndrojnë më jashtë vendit”, tha ai për CNN të martën.
Disa nga imazhet më tronditëse, të hershme të luftës ishin nga stacionet hekurudhore në të gjithë Ukrainën. Turmat u ngjitën në karroca, foshnjat e mbajtura lart. Çiftet u përqafuan në lamtumirë pasionante e të dëshpëruar. Duart dhe fytyrat e vogla u shtypën pas dritareve me mjegull, ndërsa baballarët qëndronin vetëm, duke qarë mbi platforma.
Shumë kaluan nëpër stacionin Lviv përpara se të udhëtonin në Poloninë fqinje, ose më larg. Orë pas ore do të zbriste një valë grash e fëmijësh. Emrat e qyteteve dhe qytezave që ata lanë – Sumy, Kiev, Kharkiv, Kherson – krijuan një plejadë vuajtjesh që kryqëzuan Ukrainën, duke reflektuar në kohë reale ku luftimet ishin ndezur.
Javë pas eksodit fillestar, ndërtesa madhështore e Art Nouveau, 2 km larg qytetit të vjetër të qytetit, ishte ende e zënë me familjet në lëvizje. Por jo të gjithë po shkonin drejt perëndimit. Disa, si Sobchenko, kishin filluar të ktheheshin.
