mënyrë të drejtë apo të padrejtë) në jetën politike dhe vendimmarrësve në një shoqëri, duke pasur përmes kësaj tradhtie, fate njerëzish në dorë.
Frojdi thotë se ai që vret, përfundon i vrarë, nga fëmijët e tij. Një rreth vicioz që përsëritet e përsëritet, për të njëjtën arsye, sa vrasja – në këtë rast, egoja për pushtet, shndërrohet në zanat.
Në kontekstin e pluralizmit, për ta holluar më tej, të organizimit strukturor opozitar, nuk ka aspak ndryshim. Demokracia ka stagnuar, në një tranzicion që nuk i duket fundi, pavarësisht se vendosja autoritare (si koncept i vendimmarrjes) dominon për së brendi. Demokratizimi përmbajtjesor është një proces që merr shumë kohë, ndërkohë që hendeku (mes demokracisë dhe vendosjes autoritare brenda strukturave politike opozitare) mbetet i hapur.
Fenomeni i tillë nuk mund të kalojë pa dyshime dhe mosbesime në lidershipin partiak, dhe në perceptimin e parime shfaqen dy realitete, ai i parimit standard (demokratik dhe ideal që njohim në shkencë) dhe ai që krijon vetë personi (djali që i kundërvihet të atit) që e koncepton politikën si tradhti të parimeve vetëm atëherë kur interesat e tij të ngushta vihen në rrezik.
Nuk ka më rëndësi arsyeja e vrasjes së babait tënd, por më shumë vëmendje i duhet dhënë pasojave – çfaktorizimit të shqiptarëve. Në rastin e ndarjes, shkëputjes, themelimit të partive “të vogla”, vetë përjetimi i ndjesisë së mbivendosjes të shtyn të bësh pakt edhe me “djallin” – dhe mbivendosja nuk është vetëm në kuptimin bazik të saj, por është përpjekja për jetësimin e misionit final, atë të vrasjes ose eliminimit me çdo kusht të babait tënd. Qëllimi e arsyeton mjetin thotë edhe Makiaveli, dhe “çfarë të keqe ka për një parti opozitare të bëj pakt edhe me parti maqedonase – mjafton luftimi dhe përulja e Ali Ahmetit dhe Bashkimit Demokratik për Integrim.
Edhe një gjë mund të thuhet qartë, se reliktet nga koha e UDB-së jugosllave ende jetojnë në qoshet e errëta të mendjes së njerëzve me ambicie të sëmurë. Si shushunja janë infiltruar me mjeshtri në shumë segmente të jetës publike, sepse “të sëmurët e tillë” i kemi rreth nesh, çdo ditë. Dikë e kemi në sistem, dikush është bërë afarist i suksesshëm, një në media, një tjetër në arsim, dikush fut duart dhe ngatërron punët në organizimet politike e sociale… Ka plot të tjerë kudo…
Krijuan dosje të rrejshme me njerëz të shërbimeve sekrete, gjuajtën me kallashnikovë, krijuan situata imagjinare e bënë gjithçka që u rrokte imagjinata e tyre e sëmurë, vetëm e vetëm që të denigrojnë udhëheqjen e Bashkimit Demokratik për Integrim.
Por, ky subjekt ka ngadhënjyer gjithnjë. Nuk janë të rastit fitoret e njëpasnjëshme të tij. Zgjimi bëhet shumë herët, madje shumë më herët se sa kur i çel opozita sytë… Të jesh me popullin, je ballëhapur! Bashkimi Demokratik për Integrim gjithnjë e ruan ritmin dhe triumfon në mënyrë absolute, si në programe, projekte, ide, veprime etj. duke aktivizuar gjithnjë potencialin e kuadrit – një frymë kjo që e bën atë, jo thjesht një parti të fortë, por një lëvizje misionare! Ali Ahmeti është vetë historia, dhe udhëkryqet e kohës në epokat më të rëndësishme të shqiptarëve në Maqedoni dhe Ballkan, e bëjnë atë lider të përmasave përtej kufijve. Ali Ahmeti mbetet i palëkundur, një legjendë e gjallë që sot qëndron vigjilent ndaj përcaktimit euroatlantik.
Misioni i Ali Ahmetit vazhdon, pavarësisht ngritjes si kërpudha, lulëzimit dhe vyshkjes rishtazi të partive fluide.
Sepse, ata që kanë mision urrejtjen, ndasinë, shkëputjen, vrasjen, nuk e kanë lexuar Kompleksin e Edipit të Frojdit, dhe nuk e dinë ende se do të vdesin një ditë, në po të njëjtën mënyrë. Prandaj u shpik edhe vdekja… por varet si e pret dikush (me fytyrën nga dielli), e si e pret dikush tjetër (qosheve dhe hijeve).
