Ndërsa Rusia godet qytetin lindor të Severodonetsk me granatime të rënda, autoritetet po lëvizin për të evakuuar civilët e mbetur më në nevojë të Lysychansk fqinj.
Për Ekaterinën 74-vjeçare është thuajse e paimagjinueshme që të largohet nga shtëpia, një apartament me një dhomë që ndan me bashkëshortin.
“Unë nuk mblodha asgjë nga gjërat e mia. Nuk e di se ku do të jetoj. Më mirë të më vrasin,” tha ajo duke qarë, përmes komenteve të përkthyera. “E dini, nuk kam ku të fshihem. Ne kemi një dhomë. Unë shtrihem përballë granatimeve. Në minutën e fundit, mendova nëse do të vuaj kështu, më mirë të më vrasin.”
Pasi ajo dhe i shoqi hyjnë në automjetin e autoriteteve, ajo pyet: “Kur do të përfundojë kjo pikëllim?”
Diku tjetër në Lysychansk, Nick Paton Walsh i CNN takoi një familje të madhe me fëmijë të vegjël që po qëndronin aty, pavarësisht granatimeve. Fëmijët luajnë me lëkundje jashtë, ndërsa në sfond dëgjohen shpërthime. Ata gatuajnë në një sobë në natyrë dhe kalojnë netët në bodrumin e tyre.
Shumë njerëz në rajonin e Luhanskut kanë lidhje me Rusinë, me të afërm në të dy vendet.
“Unë nuk e kuptoj këtë luftë,” i tha një burrë i moshuar Paton Walsh.
Në një varrezë në qytet, ka tre lloje varresh masive: Në njërën, dheu është derdhur mbi trupat e rreth 160 njerëzve, familjet e të cilëve nuk mund t’i varrosin ende; në një tjetër, çantat e bardha të trupit kanë të shkruar emrat e të vdekurve të mbledhur çdo ditë; dhe i treti është bosh në përgatitje për edhe më shumë të vdekur.
