Zakone që prindërit përdorin për të minuar vetëbesimin e fëmijëve, dhe shpesh nuk janë të vetëdijshëm për to

Prindërit shpesh kanë qëllimet më të mira, por disa modele sjelljeje mund ta dëmtojnë seriozisht vetëbesimin e një fëmije me kalimin e kohës. Në vend që t’i forcojnë ato, këto zakone mund t’i bëjnë fëmijët të ndihen të pasigurt, të padashur ose të pavlerë.

Ja disa zakone prindërimi që ekspertët i identifikojnë si veçanërisht të dëmshme për vetëbesimin e një fëmije.

Ashpërsi pa butësi

Qasja e njohur si “dashuri e ashpër” bazohet në bindjen se rreptësia është mënyra më e mirë për të përgatitur një fëmijë për jetën. Ndërsa mund të jetë e dobishme ndonjëherë, mosdhënia e lavdërimeve dhe dashurisë për një kohë të gjatë mund të krijojë ndjenja të papranueshmërisë dhe pasigurisë tek një fëmijë. Me kalimin e kohës, një fëmijë mund të fillojë të besojë se nuk është i denjë për dashuri nëse nuk përmbush standardet e larta.

Krahasimet që dekurajojnë

Prindërit shpesh mendojnë se krahasimi i vetes me fëmijët e tjerë do ta inkurajojë fëmijën e tyre të përpiqet më shumë. Por në realitet, një sjellje e tillë shpesh ka efektin e kundërt – fëmija ndihet më pak i vlefshëm, sukseset e tij humbasin rëndësinë dhe motivimi i tij zvogëlohet. Krahasimet ngjallin dyshime në aftësitë e tij.

Mbrojtja e tepërt si pengesë

Një qëndrim mbrojtës ndaj një fëmije është i natyrshëm, por kur kjo shndërrohet në “shpëtim” të vazhdueshëm nga problemet, fëmija privohet nga mundësia për të zhvilluar qëndrueshmëri dhe pavarësi. Nëse nuk mëson kurrë si të përballet me shqetësimin, do ta ketë të vështirë të lundrojë në situata të jetës reale.

Fjalë që krijojnë kufij

Përdorimi i fjalëve si “gjithmonë” dhe “kurrë” kur përshkruhet sjellja e një fëmije mund të dëmtojë imazhin e tij për veten në planin afatgjatë. Fraza si “ti nuk mund ta bësh kurrë këtë” ose “ti gjithmonë bën gabime” dërgojnë mesazhin se gabimet janë pjesë e personalitetit të tij, jo diçka që mund të ndryshohet.