Gjithçka nisi si një lojë. Më dukej emocionuese, ndryshe, një arratisje nga rutina dhe pritshmëritë e zakonshme. Ishin gra të martuara – ndoshta kjo e shtonte ndjesinë e ndaluar, ndjesinë se po prekja një botë ku nuk më takonte.
Në fillim më dukej se isha ai që e kontrolloja situatën, ai që zgjidhej, ai që kërkohej. Ndihesha i veçantë, i dëshiruar, si dikush që po jetonte një aventurë që pak e kuptonin, duke bërë seks me gra të martuara.
Por pastaj, pa e vënë re, u ndryshua loja. Nuk ishte më thjesht rastësi, argëtim, apo dëshirë fizike. E gjeta veten duke kërkuar diçka tjetër – ndjenjë, vëmendje, sinqeritet. Dhe ajo erdhi papritur… kur u dashurova me njërën prej tyre.
Aty, emocionet filluan të përzihen me faj, pasiguri dhe një lloj pisllëku moral që më rëndonte brenda. M’u duk se gjithçka që më dukej adrenalinë ishte kthyer tani në peshë mbi shpirt. Nuk isha më ai që zgjidhja, por ai që priste. I fshehur në hije, gjithmonë i dyti, gjithmonë me orar, gjithmonë me kufij.
Fillova të ndihesha i përdorur, jo pse ajo nuk ndiente diçka – por sepse e dija që kurrë nuk do të isha mundësia, vetëm arratisja. Aventura u kthye në plagë, kurse emocionet në ndotje të vetëvlerësimit tim. E kuptova se ajo që më dukej e ndaluar dhe joshëse, në fund të fundit më la bosh, i humbur.
Burimi: botasot.info
