E paraqitur si “E humbura ndërmjet dy botëve” — rrëfeu me sinqeritetin brutal dhe ndjenjën e fajit që vetëm një dashuri e ndaluar mund ta sjellë.
Ajo është një grua në një lidhje të qëndrueshme, me një partner të përkushtuar… por zemra e saj rreh për dikë tjetër. Dy burra, dy jetë, dy rrugë që nuk takohen kurrë — përveç në mendimet e saj më të fshehta.
E dashur psikologe:
Nuk e di as vetë kur ndodhi, por ndihem sikur jeta ime është duke u përplasur në dy drejtime krejt të kundërta. Kam 32 vjeç dhe jam në një marrëdhënie prej pesë vitesh me një burrë të mirë, të qetë, të kujdesshëm. Nuk më ka bërë kurrë keq, kurrë nuk më ka zhgënjyer… por gjithçka ndihet sikur ka mbetur pezull, si një fotografi e vjetër që nuk ndryshon kurrë.
Para tre muajsh u transferua në punë një koleg i ri. Nuk është vetëm pamja e tij (edhe pse po, është i pashëm në mënyrë të pamëshirshme). Ajo që më tronditi ishte energjia që solli: humor i çuditshëm, mënyra si dëgjonte, si më thoshte “e kuptoj” me një ton që më bënte të dorëzohem. Filloi me shaka të vogla. Pastaj u bëmë miq. Pastaj… unë fillova të pres mesazhet e tij.
Kam filluar të gënjej për orët e gjata në punë. Kam filluar të lyhem më shumë se zakonisht. Dhe e di,… ajo ndjesia në stomak nuk është thjesht një pëlqim i padëmshëm. Është diçka që kam frikë ta emërtoj.
Burri më flet çdo ditë për pushimet që po planifikon për në verë. Ndërsa unë, prej tre netësh rradhazi, kam ëndërruar që jam duke ikur me kolegun në një vend ku askush nuk më njeh.
Më vret ndërgjegjja, por dëshira më vret edhe më shumë. Ndihem si dikush që është duke e prishur jetën e saj me vetëdije.
A jam duke e tradhtuar partnerin vetëm me mendimet e mia? Apo po e fryj një fantazi që do të më lërë me zemër bosh? Nuk di më çfarë dua.
E humbura ndërmjet dy botëve
Përgjigja e psikologes
E dashur “E humbur”,
Ti nuk je e vetmja që ka hyrë në atë territorin e mjegullt midis realitetit dhe fantazisë. Aty ndodh përzierja më e rrezikshme: ekzaltimi i gjërave të reja dhe komoditeti i gjërave të sigurta.
Por le t’i marrim me radhë:
1. Mendimet nuk janë tradhti — por janë alarm
Fakti që po i fsheh, po i ushqen dhe po i planifikon, i jep atyre peshë. Mendimet janë si farat: nuk janë pemë, por nëse i ujit, bëhen.
Ti po i ujit.
2. Kolegu është magnet sepse është i ri, jo sepse është “më i mirë”
Njerëzit e rinj që hyjnë në jetën tonë shpesh pasqyrojnë versionin që duam të jemi: më spontanë, më të gjallë, më pak të mërzitur. Kolegu nuk është “shpëtimtari” yt — ai është pasqyra e dëshirës për ndryshim.
3. E ardhmja me burrin duket e sigurt, por jo emocionuese
Dhe kjo është normale në marrëdhëniet afatgjata. Dashuria nuk është gjithmonë zjarr; ndonjëherë është prush. Por prushi mbahet gjatë, ndërsa flaka fiket shpejt.
4. Vërtet po ikën? Apo po kërkon që dikush të të pyesë “çfarë të mungon?”
Ndonjëherë fantazia e arratisjes vjen sepse s’po arrijmë të arratisemi nga vetja.
5. Çfarë të bësh?
Mos vepro me nxitim. Vendimet e marra në “ethet e fluturave” sjellin shumë pendim.
Bëj një bisedë me veten: Çfarë të jep burri që kolegu s’të jep? Çfarë të jep kolegu që burri nuk ta jep më?
Vendos kufij me kolegun përsa kohë nuk ke vendosur çfarë po kërkon.
Fli një natë me mendimin se po e mbron burrin, jo e po e tradhton. Shpesh kjo ndihmon për të parë më qartë.
Në fund, e dashur, mos harro:
Nuk ke nevojë për dikë të ri që të ndihesh e gjallë. Ke nevojë të kujtosh pjesët e tua që i ke lënë të flenë.
Kur të jetosh plotësisht, do të kuptosh vetë kë duhet të zgjedhësh.
Burimi: botasot.info
