Nuk do ta kisha menduar kurrë se aborti im i parë do të ishte kur isha në të 40-at, e martuar dhe tashmë prind. Por kjo është situata në të cilën isha kur testi im i shtatzënisë doli pozitiv në korrikun e parë të pandemisë Covid-19.
Fillimisht, mendova se kisha Covid-19 ose thjesht ankth nga helikopterët që fluturonin mbi Brooklyn pa ndalesë. Por kur menstruacionet më vonuan dhe më pas ishin të lehta pasi më në fund mbërriti, vendosa që ndoshta isha në perimenopauzë.
Më në fund e kuptova vetëm derisa pështyva një gotë verë që po ushqehesha. E vetmja herë tjetër që alkooli kishte shijuar si helm ishte kur isha shtatzënë gjashtë vjet më parë.
Pra, bëra një test shtatzënie. Pastaj një tjetër dhe një tjetër. (Një vit më vonë, kur më në fund ishim në gjendje të administronim vetë testet javore për COVID, do të mendoja se sa të ngjashme dukeshin me ato të shtatzënisë.
Por pyesja veten pse treguesi për Covid ishte vetëm dy vija të drejta, ndërsa treguesit për shtatzëninë time testet ishin shenja plus.
Burri im u emocionua kur mori vesh lajmin, gjë që më bëri të ndihem më keq, pasi ndjeva vetëm panik. Isha 41 vjeç dhe sapo kisha dalë nga tre muaj shkollimi në distancë me vajzën time 6-vjeçare. Dhe pastaj kishte punë. Unë kisha filluar biznesin tim, një rrugë që mora pasi u largova nga puna ime e mëparshme në një kompani teknologjie sepse isha nënë. Ndërsa fleksibiliteti dhe pavarësia që kisha tani ishin më të dëshirueshme, u bë e pamundur që të merrja çdo lloj leje lehonie pa humbur shuma të mëdha të ardhurash.
Por a nuk ishin këto arsye egoiste për të qenë në dyshim? A nuk kishte njerëz që rrisnin fëmijë me shumë më pak?
Ende e pasigurt se çfarë të bëj, caktova një takim me një gjinekolog. Ai që kishte asistuar në lindjen e vajzës time u zhvendos nga qendra e qytetit në Upper West Side dhe nuk kishte mundësi që unë të merrja metronë për në zyrën e saj ndërsa kovidi vazhdonte të përhapej.
Në vend të kësaj, gjeta një vend lokal ku mund të shkoja. Ishte vizita ime e parë te një mjek që nga fillimi i pandemisë dhe isha e frikësuar. Madje kam veshur doreza.
Pasi mbërrita, u vesha me një fustan spitali nga infermierja dhe prita vetëm në dhomën e pastër e të bardhë. Barku im ishte i mbuluar me pelte të ftohtë dhe të lagur dhe e fërkuar me një xhel. Shikova ekranin e ultrazërit edhe pse nuk doja shumë.
“Ja ku është,” tha doktori. “Foshnja!” Vështrova këtë njollë lëvizëse e të gjallë në barkun tim. “Urime, mami,” tha ajo. “Ju jeni tashmë gjashtë javë!”
Doktori më dha një imazh bardh e zi të mitrës. Ne kishim varur një imazh të ngjashëm të vajzës sime në frigoriferin tonë me një magnet. E palosa këtë në dorë. Nga pamja e fytyrës së mjekut, kuptova se as që i kishte shkuar në mendje që një nënë e martuar, me një fëmijë tashmë, gjatë një pandemie, mund të mos dëshironte ta mbante fëmijën e saj, se ndoshta do të doja të bëja një zgjedhje të ndryshme.
Do të të duhen analiza të shumta gjaku dhe takime javore, më tha ajo, meqë je një shtatzëni geriatrike.
Sa herë ishim tallur unë dhe miqtë e mi me atë term për verën e mamit, ndërsa ankoheshim për ndarjen gjinore të punës në shtëpi? Geriatrik. I vjetër. Në moshën 41 vjeç.
“Po sikur të vendos se nuk jam i sigurt nëse dua të kem fëmijën?” Unë pyeta.
Ajo nuk e priste këtë pyetje, dhe mund të them që e bëri atë të pakëndshme. Ajo ishte mësuar të jepte lajme pozitive në një zyrë me shkëlqim dhe të pastër, në mënyrë që të mund të lindte foshnja të bukura, që kërcenin në Park Slope, të cilët do të kishin dado me kohë të plotë dhe do të flisnin rrjedhshëm gjuhën mandarin në moshën 5-vjeçare.
Ajo hodhi sytë nga unë. Epo, atëherë ju keni disa opsione.
Por unë nuk doja t’i shpërtheja flluskën e saj dhe ndoshta ajo kishte të drejtë. I thashë se doja që analiza gjaku im të bëhej atë ditë.
Më vonë, do të mësoja se 59% e pacientëve me abort tashmë kanë një fëmijë – se shumica e grave që zgjedhin procedurën e bëjnë atë në mënyrë që të mund të mbështesin më mirë një fëmijë që kanë tashmë. Se situata ime ishte në të vërtetë mjaft e zakonshme. Që nga fillimi, gratë kanë marrë vendime të tilla. Do të mësoja gjithashtu se niveli i lindjeve në SHBA po binte çdo vit dhe se 74% e prindërve nën 50 vjeç nuk ishin të interesuar të shtonin një fëmijë tjetër në jetën e tyre.
Rrugës për në shtëpi, duke ecur me biçikletë nëpër Vanderbilt Avenue dhe duke u ndjerë e turbullt nga i gjithë gjaku i marrë për shtatzëninë time geriatrike, me imazhin e ultrazërit të palosur në xhepin e pantallonave të shkurtra, fillova të qaja nga pas maskës. Unë nuk mund ta kisha këtë fëmijë. Jo tani, kur njerëzit rreth meje po mbyten sepse nuk merrnin dot frymë dhe kur zgjohesha i tmerruar çdo natë në orën 3 të mëngjesit me një atak astme.
Kur ishim në shtrat më vonë atë natë, e pyeta burrin tim nëse ishte i zhgënjyer.
“Është zgjedhja juaj,” tha ai qetësisht, duke kthyer fytyrën nga unë. Ai ende dukej si një djalë, burri im, me kornizën e tij të telave dhe flokët e ashpër. “Unë do t’ju mbështes pa marrë parasysh çfarë.” Por e dija se ai tashmë po imagjinonte një fëmijë të vogël të ëmbël për të dashuruar. Edhe unë po e fotografoja. Faqet e tyre të buta të fryra. Buzëqeshja e tyre e parë e bukur.
Shtatzënia ime e mëparshme nuk ishte e lehtë. Vajza ime ishte në ankth. Brenda meje kishte mekonium – dhe kisha ethe. Ishte falë shpëtimit të OB-GYN-it tim që nuk kisha nevojë për një seksion cezarian.
Por unë isha shumë i sëmurë dhe ishim të frikësuar për vajzën time. Më është dashur të më jepet një antibiotik gjatë lindjes. Dhe kur ajo doli, me dhunë, më lejuan ta mbaja për një kohë të shkurtër para se të dërgohej në njësinë e kujdesit intensiv neonatal për t’u monitoruar dhe për t’i dhënë antibiotikë.
Lindja e askujt nuk shkon siç e presin, por kjo përvojë ishte e frikshme. Ishte një moment kur na thanë se mund të duhej të shkonim në shtëpi pa të. Më kujtohet lehtësimi kur mund të dilnim nga spitali me të në sediljen e makinës.
Një ditë pas ultrazërit tim të ri, u përpoqa të telefonoja Planned Parenthood, jashtë dëgjimit të vajzës sime, por ajo ishte plotësisht e rezervuar. Kështu që m’u desh të kthehesha në zyrën e ndritshme dhe me shkëlqim të OB-GYN-së që kishte dhënë imazhin e mitrës sime dhe atë që së shpejti do të ishte fëmija im i vdekur.
Këtë herë më dhanë disa opsione. U thashë se preferoja atë me pilula – mifepristone dhe misoprostol . Më dukej më e pastra, megjithëse e dija se asgjë nuk do të ishte e lehtë, se do të kaloja gjak, inde, mpiksje dhe mbetje dhe se të gjitha do të vareshin mbi mua përgjithmonë.
Më thanë për rreziqet, por nuk mendoja vërtet për to. Unë thjesht doja që të bëhej – dhe e dija që aborti me ilaçe ishte 95% efektiv nëse administrohej siç duhet.
Më pas, infermierja më dërgoi në zyrën e një mjeku atje, gjë që u ndje e çuditshme, sikur po më dërgonin në zyrën e drejtorit. Zakonisht mjeku vjen tek ju.
Burri i ulur pas tavolinës ishte rreth 60 vjeç. Më tha ta mbyllja derën.
“Tani, si arritëm këtu?” pyeti pasi u ula përballë tij. “Duhet të jesh vërtet më i përgjegjshëm, dikush si ti. Duhet ta dini më mirë. Unë ju rekomandoj të ktheheni pas kësaj për një DIU në mënyrë që kjo të mos ndodhë më kurrë.”
Unë qesha pa dashje. Komenti i tij ishte aq absurd dhe fyes sa ndjeva se truri im ishte i ndarë nga trupi im, sikur të mos isha aty. “Përgjegjës,” përsërita unë. “Unë jam i martuar. Unë kam një fëmijë tashmë. Unë marr pilulën. Dhe gjithsesi, mendova se isha në permenopauzë.”
“Jo perimenopauzë,” më tha doktori. “Ju jeni të rinj dhe të fortë. Kjo mund të ndodhë përsëri dhe ju duhet të jeni më të përgjegjshëm për këto gjëra.” Ironia kur më thanë këtë pasi më quajtën shtatzëni geriatrike nuk më humbi.
“Shiko,” thashë, “nuk ke nevojë të ma thuash këtë.”
Më rëndonte fjala “përgjegjës”. Mendova për formularët e pafund për të firmosur, prapanicat për të pastruar, ushqimet për të gatuar, çarçafët për të ndërruar, të gjitha thirrjet e furishme të punës që duhej të bëja ndërsa vajza ime bërtiste për mua në korridor, të gjitha nxitimet për të bërë pas. – kamionçinë në shkollë nga metroja në kohët e mëparshme. Sigurisht që isha përgjegjës. Sigurisht që e kisha peshuar me kujdes këtë vendim.
Doktori hapi sirtarin e tavolinës së tij, hoqi një shishe dhe më dha disa pilula. Ai i kishte mbështjellë për mua në Kleenex, gjë që më bëri të ndihesha sikur kjo ishte disi e gabuar, e paligjshme ose e paligjshme, si një pazar droge. Ai shpjegoi me kujdes se si t’i administronte ato.
“Por unë dua që ju të dini rreziqet,” tha ai. “Ndonjëherë këto nuk funksionojnë dhe ju duhet të ktheheni.”
I mora pilulat dhe mbylla derën, i mbushur me një inat që nuk jam i sigurt se e ka lënë ndonjëherë. Më shumë se çdo gjë, doja thjesht të largohesha dhe të ikja, por prapëseprapë më duhej të paguaja pagesën time dhe të caktoja një takim pasues – sepse unë jam përgjegjës.
Unë shkova në veri të shtetit me familjen time për të administruar pilulat në shtëpinë e një miku . Doja të isha me të – një grua. Më erdhi turp duke parë burrin tim.
Unë u gjakos atë natë dhe kalova mpiksje. Askush nuk dëshiron të flasë kurrë për fizikun e lindjes apo eliminimin e një të tillë. Gjaku. Indet. Filmi horror i të gjithëve.
Javën tjetër, m’u desh të kthehesha në të njëjtën zyrë të tmerrshme, të maskuar dhe me doreza. U zhvesha dhe u mbështjella me një fustan spitali. Një mjek i tretë – një grua rreth të 50-ave – hyri dhe ma kontrolloi mitrën. Fytyra e saj nuk e mbante gjykimin si të tjerat.
Por lajmi nuk ishte i mirë. “Më vjen keq që duhet t’ju them këtë,” tha ajo pasi kontrolloi mitrën time. “Ka ende copa indi në ty. Ne duhet të organizojmë një D dhe C” – operacioni i zgjerimit dhe kuretazhit.
“Çfarë do të thuash? Kishte mpiksje, thashë.
“Më vjen keq,” më tha doktori. “Fatkeqësisht, ne e shohim këtë ndonjëherë. Kjo është arsyeja pse ne rekomandojmë procedurën në vend. Njerëzit nuk e kuptojnë rrezikun.”
Më vonë, kur Gjykata e Lartë rrëzoi vendimin e saj Roe kundër Wade, do të mendoja për këtë. Unë do të mendoja për të gjitha gratë në shtetet që e bënë të paligjshëm abortin, të cilat po porosisnin pilula në internet për t’i dhënë fund shtatzënisë – të gjitha gratë që lexuan për shkallën e efikasitetit prej 95% dhe kurrë nuk e kishin imagjinuar se do të ishin mes 5% të tjerë. Ku do të shkonin më pas? Kush do t’i ndihmonte ata? Çfarë do të bënin më pas?
Javën tjetër, burri dhe vajza ime më shoqëruan në D dhe C të qytetit. Nuk doja që vajza ime të hynte brenda, por burrit tim iu kërkua të hynte për të diskutuar disa detaje dhe nuk kishte zgjidhje tjetër. I thashë që ta çonte në shesh lojërash gjatë procedurës. Një mjek mashkull – një tjetër – administroi anestezinë.
“Ne e shohim këtë ndonjëherë,” më tha ai, “me pilula.”
“Po,” thashë. “Unë e di atë tani.”
“Megjithatë, ju tashmë keni një fëmijë,” tha doktori. “Pra, pse e bëre këtë?”
Unë nuk u përgjigja. Çfarë po përpiqej të arrinte? Gjithsesi ishte tepër vonë. Unë u futa nën. Kur u zgjova, u ndjeva i turbullt dhe i hutuar. Vajza dhe burri më prisnin. Pyes veten nëse vajza ime e dinte se çfarë ndodhi. Pyes veten nëse do t’i tregoj ndonjëherë. Pyes veten nëse ajo do të shqetësohet ndonjëherë se ajo ishte e padëshiruar.
Më vonë do të zbuloja se dy shoqet e mia të mira patën shtatzëni të papritura pandemike dhe ata lindën fëmijë pikërisht në të njëjtin muaj që do të kisha lindur unë. Do të dëgjoja gjithçka për fëmijën mrekullibërës IVF të nënës PTA 50-vjeçare që ishte biseda e shkollës fillore dhe do të pyesja veten pse përvojat e disa grave janë kaq të vështira, ndërsa të tjerave janë kaq të lehta.
Takova një nga foshnjat e atyre miqve një muaj pasi Roe u përmbys. Ajo ishte gati 2 vjeç. Unë dhe vajza ime lexuam librat e saj, e mbajtëm për dore dhe kënduam për të “Rrota në autobus”.
Duke i parë së bashku, do të mendoja se çfarë motër e mrekullueshme do të kishte qenë vajza ime, dhe imagjinova vajzat e reja të egra dhe të sigurta që ato do të rriteshin një ditë. Do të ndjeja pikëllim dhe pikëllim, por kurrë nuk do të pendohesha.
